Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το ζήτημα είναι αν η διαφαινόμενη αποτυχία των Τούρκων να ελέγξουν τον ενεργειακό πλούτο της Λιβύης θα ωθήσει τη διεθνή κοινότητα να τoυς δώσει αλλού ανταλλάγματα (λ.χ. στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο) προκειμένου ο Ερντογάν να μην αποσταθεροποιηθεί εντελώς και αποπειραθεί να τα κάνει λίμπα.

Δυστυχώς, το μόνο πεδίο όπου η Τουρκία μπορεί να «ψωνίσει φθηνά» αυτή την εποχή (πέραν της Συρίας και του Ιράκ, όπου τα κέρδη της έχουν φθάσει στα όριά τους) είναι τα ζωτικά, κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνισμού. Γι’ αυτό οφείλουμε να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα.

Αφού συνομίλησε επί διήμερο στο Κάιρο με τον Αμερικανό πρέσβη στη Λιβύη, Ρίτσαρντ Νόρλαντ, ο Σαλεχ (πολιτικό alter ego του Χαφτάρ, αλλά με ευρύτερη διεθνή αποδοχή) άφησε να διαφανεί ότι Ρωσία και ΗΠΑ έχουν καταλήξει σε συνεννόηση για την επόμενη μέρα στη Λιβύη, που θα διασφαλίζει τα συμφέροντά τους, πετώντας στην Τουρκία απλώς ένα ξεροκόμματο. Αυτό που συζητείται είναι η μετατροπή της Σύρτης σε de facto πρωτεύουσα της Λιβύης, ενώ προκειμένου η πλευρά Χαφτάρ να δεχθεί την επανάληψη των εξαγωγών, αποκλείστηκε ρητά τα έσοδα από το πετρέλαιο να πηγαίνουν στην κεντρική τράπεζα, που ελέγχει ο Σάρατζ, στην Τρίπολη.

Η μελλοντική εξουσία θα διαμοιραστεί μεν ανάμεσα στις τρεις εθνικές παρατάξεις (GNA, LNA και φυλές του Νότου) αλλά ο Σάρατζ θα πρέπει να θεωρείται πολιτικά τελειωμένος, δεδομένου ότι αμφισβητείται και από τους δικούς του.

Καλά, λοιπόν, τα νέα για μας από το λιβυκό μέτωπο, αλλά εξόχως ανησυχητικά από το τρίγωνο Καστελλόριζου-Κύπρου-Ανατολικής Μεσογείου, όπου κινδυνεύουμε με εθνικό ακρωτηριασμό για να εξευμενιστεί η Τουρκία.

Από την έντυπη έκδοση