Η τουρκική στάση απέδειξε ότι μία και μοναδική έκβαση υπάρχει στις ελληνοτουρκικές διαμάχες: «καζάν-καϊμπέτ» (win-lose). Δηλαδή ένας θα κερδίσει κι ο άλλος θα χάσει κι αυτό όχι με ευθύνη της δικής μας πλευράς. Αν είχαμε απέναντί μας μια φυσιολογική χώρα, που να σέβεται έστω προσχηματικά το Διεθνές Δίκαιο και να μην συμπεριφέρεται σαν τον αρχινταή της υφηλίου, θα μπορούσαμε ακόμη και να κάνουμε λογικές παραχωρήσεις στο Βόρειο Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, εκεί που η ελληνική νησιωτική παρουσία είναι πιο «φτενή» σε σχέση με τις υπόλοιπες θαλάσσιες ζώνες.

Με την Τουρκία όμως δεν μπορείς να κάνεις ούτε ένα διαδικαστικό gentlemen’s agreement, όπως απέδειξαν οι χοντροκομμένες διαρροές Τσαβούσογλου μετά την -εχέμυθη υποτίθεται- τριμερή του Βερολίνου.

Η μερική, έστω, οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο ήταν μια κίνηση προς την κατεύθυνση να μην είμαστε εμείς η πλευρά του «καϊμπέτ» – όπως προεξοφλούσε μοιρολατρικά η ντεφετιστική σχολή σκέψης στην Αθήνα. Δεν ήταν φυσικά κίνηση-ματ, αλλά απλώς ένα «θαυμαστικό», όπως λέμε στη σκακιστική διάλεκτο, που δίνει στην ελληνοαιγυπτιακή πλευρά την πρωτοβουλία, με τη σύμφωνη ως φαίνεται γνώμη της αμερικανικής διπλωματίας, της γαλλικής προεδρίας και των Chevron/Noble, Total.

H Γαλλία άλλωστε επιστρέφει δυναμικά στην Ανατολική Μεσόγειο, με την de facto ανάληψη διακυβέρνησης του διαλυμένου Λιβάνου και τη στρατιωτική συμφωνία με την Κύπρο. Οι Αμερικανοί έδιωξαν τους Γάλλους από τη Συρία, ανοίγοντας το δρόμο στους Τούρκους, αλλά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά στον Λίβανο.

Η παρτίδα άναψε για τα καλά, όμως οι αψίκοροι Τούρκοι δεν δέχονται μια έντιμη ισοπαλία, που είναι το συνηθέστερο αποτέλεσμα στο μοντέρνο σκάκι. Αν επιμείνουν ντε και καλά στο «καζάν», μπορεί να τους έρθει σφοντύλι ένα «καϊμπέτ», που δεν φαντάστηκαν ούτε στα χειρότερα όνειρά τους.

Από την έντυπη έκδοση