Γράφει η Αλίκη Κοτζιά

Αν και είναι μικρόψυχες οι γενικεύσεις και ρηχοί οι αφορισμοί, ο «Μίστερ Νο» -όπως τον αποκαλούν τα μέσα ενημέρωσης πολλών ευρωπαϊκών χωρών- επιβεβαιώνει τα ανέκδοτα περί ολλανδικής… τσιγκουνιάς.

Ο Μαρκ Ρούτε ηγήθηκε της ομάδας χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αντιτάχθηκαν στην αρωγή χωρίς αυστηρούς όρους, με το σκεπτικό «θέλω να εξηγήσω στο λαό της Ολλανδίας ότι σε αντάλλαγμα των επιχορηγήσεων έχουν πραγματοποιηθεί οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις».

Μπορεί να ενδιαφέρεται για το δικό του κοινό στην Ολλανδία ο κ. Ρούτε, να τον απασχολούν τα εσωτερικά ζητήματα και πώς θα βάλει στην άκρη τους ακραίους αντιευρωπαϊστές, όμως μακροπρόθεσμα μπορεί ο ζήλος του να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Όπως, δε, λέει το Politico, μπορεί τελικά να έχει την τύχη του Ντέιβιντ Κάμερον, του Βρετανού πρώην πρωθυπουργού που ξεκίνησε με μεγάλες προοπτικές και κατέληξε να βγάλει τη χώρα του από την Ε.Ε. ύστερα από τρία χρόνια μεγάλης ταλαιπωρίας για όλους και πολιτικής καταστροφής.

Με τη σκληρή στάση του και τα πολλά «όχι», για να ικανοποιεί τους Ολλανδούς -που δεν είναι φανατικοί ευρωπαϊστές, αλλά δεν επιθυμούν να μείνουν κι εκτός Ε.Ε.-, ο Μαρκ Ρούτε ενδέχεται να ενισχύσει τελικά τους ευρωσκεπτικιστές, αντί να τους περιθωριοποιήσει.

Αυτό συνέβη στον Ντέιβιντ Κάμερον, που με την πολιτική του έναντι στην Ε.Ε. «φούσκωσε τα πανιά» των ευρωσκεπτικιστών. Απόδειξη, ότι η σκληρή πολιτική αποδίδει μόνο βραχυπρόθεσμα, ενώ στη συνέχεια οδηγεί σε απομόνωση.

Ο Κάμερον έχανε συνεχώς φίλους σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κι όταν γύρισε προς το εσωτερικό, ανακάλυψε ότι στο προσκήνιο είχαν ανεβεί άλλοι (Φάρατζ, Τζόνσον). Η ακραία στάση δημιουργεί εχθρούς παντού.

Πέραν αυτών, τώρα, θα δυσκολευτεί να δικαιολογήσει ο κ. Ρούτε στους ευρωσκεπτικιστές τη συμφωνία για το Ταμείο Ανάκαμψης (ύστερα από τόσες αντιρρήσεις).

Από την έντυπη έκδοση