Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Εχει σημασία που προβλέπουν οι δημοσιογράφοι το είδος του ανασχηματισμού; Καμία. Ανασχηματισμός δομικός; Ανασχηματισμός υφυπουργών; Ανασχηματισμός δημοφιλίας; Γιατί κι αυτό το διάβασα. Με αυτή τη λογική ένας πρωθυπουργός θα συγκροτούσε κάτι σαν θεατρικό σχήμα. Για «Δελφινάριο».

Ανασχηματισμό επειδή «του βγαίνουν οι δημοσκοπήσεις», διαβάζω. Μα, οι δημοσκοπήσεις -και δεν με απατά η μνήμη μου- «βγαίνουν» στον Κυριάκο Μητσοτάκη σερί από το 2017. Σήμερα, στο 2020, εξακολουθούν όχι απλά να του βγαίνουν, αλλά και να τραβούν την ανηφόρα αβίαστα. Συμπέρασμα: Τον όποιας υφής ανασχηματισμό τον κάνει ο πρωθυπουργός – μόνον ο πρωθυπουργός και μόνος. Δεν ζητάει τη βοήθεια του… κοινού των δημοσιογράφων. Και όσοι νομίζουν ότι βάζοντας δημοσιογράφους ή άλλους ματαιόσπουδους να δημιουργούν κλίμα ανασχηματισμού, μη και πάρουν θέση, από την πολύχρονη εμπειρία μου λέω ότι μάλλον «καίγονται» παρά κερδίζουν σ’ αυτό το ιδιότυπο χρηματιστήριο. Αλλά και πάλι: Δεν μοιράζουν τα υπουργεία οι δημοσιογράφοι. Πάντα υπήρχαν «παπαγαλάκια» πρόθυμα. Αν διέθεταν και εμπειρία, θα ήξεραν ότι οι… βεντέτες μένουν απέξω. Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να θορυβούν.

Αλλά ούτε οι δημοσιογράφοι κρίνουν πού θα πάει ποιος και πού και ποιοι στο σπίτι τους. Για λόγο απλό: Γιατί ο πρωθυπουργός δεν κρίνει με τα δικά τους μέτρα. Δεν συμπαθεί και δεν αντιπαθεί αυτούς που επιλέγει να συγκροτήσουν το κυβερνητικό σχήμα. Τους επιλέγει επειδή τους θεωρεί ικανούς να εκτελέσουν τη δουλειά που τους ανέθεσε και στις γραμμές που εκείνος έχει χαράξει. Κάποτε ο καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ, απαντώντας στην κριτική που του ασκούσε ο Χέλμουτ Κολ, απάντησε: «Μαύρη γάτα, άσπρη γάτα, το ποντίκι μου να πιάνει». Και όταν μιλάμε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, απέδειξε ότι ακολουθεί το δόγμα. Τελεία και παύλα.

Το δεύτερο θέμα: Θα γίνουν εκλογές; Γιατί να γίνουν; Εχασε η κυβέρνηση τη δεδηλωμένη στη Βουλή; Μήπως την έξωθεν καλή μαρτυρία; Αποκαλύφθηκε σκάνδαλο «μεγαλύτερο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» και τρέμει η καρέκλα της; Μήπως έκλεισαν οι πόρτες στην Ευρωπαϊκή Ενωση για την κυβέρνηση κι έχασε σε αξιοπιστία η χώρα; Κάθε άλλο. Ο Μητσοτάκης μετρά σε εταίρους και συμμάχους. Δυτικοευρωπαίος πολιτικός, με εξαιρετική παιδεία και εμπειρία στα διεθνή οικονομικά.

Τρίτη γενιά πολιτικός, πράγμα που μετράει στο εξωτερικό. Ανέλαβε τη διακυβέρνηση εξαιτίας του μεταρρυθμιστικού του προγράμματος και της συντριπτικής υπεροχής του έναντι μιας Αριστεράς κορυβαντιούσης στο να τραβά διαχωριστικές γραμμές. Να ισοπεδώνει τις αξίες. Επικεφαλής ο Τσίπρας, ψευδόμενος αδιακρίτως, εκ συστήματος και καθ’ έξιν, χάνει το μέτρο. Στο τέλος, δεν ξεχωρίζει πόσα από αυτά που λέει είναι αληθή και πόσα ψευδή. Είναι, νομίζω, σπάνιο φαινόμενο πολιτικού στην Ευρώπη. Οχι ότι δεν υπάρχουν και άλλοι που με το ψέμα πορεύονται, αλλά εδώ καταντά… πρώτη φύση.

Δέκα μήνες τώρα στη διακυβέρνηση, ο Μητσοτάκης τα έχει πάει τόσο καλά ώστε οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αναρωτιούνται, με τρόμο, τι άραγε θα συνέβαινε αν εξακολουθούσε να είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης φοράς, με πρωθυπουργό τον Τσίπρα της κωλοτούμπας.

Γράφουν κάποιοι ότι ένας λόγος να πάει ο Μητσοτάκης στις εκλογές είναι για να εξαφανίσει τον Τσίπρα. Γιατί πρέπει να πάει στις εκλογές για να εξαφανιστεί ο Τσίπρας, ο οποίος συστηματικά εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση; Στο τέλος της τετραετίας από τη μια θα πάνε οι Πολάκηδες, από την άλλοι οι Τσακαλώτοι και κάποιες σφραγίδες ανάμεσα. Αδιάφορο. Πόσο να ισορροπεί και ο Τσίπρας; Κι αν ήμουν στη θέση του κι άκουγα τον Παπαγγελόπουλο να αγορεύει… ως λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, μάλλον δεν θα κοιμόμουν ήσυχος. Δεν θα σκεφτόμουν αν θα απασφαλίσει. Θα σκεφτόμουν το πότε…

Από την έντυπη έκδοση