Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Τα χρήματα είναι πολύ καλά -και- για την Ελλάδα, αν σκεφτεί κανείς ότι θα χρειαστεί να πληρώσει μόνον ένα σχετικά μικρό μέρος, ενώ τα υπόλοιπα προβλέπεται να είναι επιχορηγήσεις. Και φυσικά, τίποτα δεν γίνεται ειδικά για την Ελλάδα-  άλλωστε, άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου έχουν υποστεί πολύ μεγαλύτερες ζημιές από τον ιό, σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό είναι ίσως το κυριότερο σημείο: η ψυχολογία των Ελλήνων άλλαξε μέσα στα χρόνια του Μνημονίου – η ενωμένη Ευρώπη έπαψε να είναι αυτονόητη, μιας και οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν θεωρήθηκαν -και εν πολλοίς ήταν- τιμωρητικές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απόλυτη καχυποψία απέναντι στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, από τη στιγμή που η αλληλεγγύη είχε μεταλλαχθεί σε τιμωρία.

Σε έναν βαθμό αυτό ίσχυε και για όλους τους πολίτες των χωρών της Ενωσης – ασχέτως του αν χρειάστηκε ή όχι να μπουν σε Μνημόνια: οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αύξησαν τις ανισότητες και το επίπεδο της φτώχειας και το αποτέλεσμα ήταν η άνοδος των λαϊκιστών.

Η πρόταση της Κομισιόν ξαναφέρνει την Ενωμένη Ευρώπη στο προσκήνιο – και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για τους πάντες: είναι ιδιαίτερα θετικό ότι πρόκειται για μία κρίση χωρίς φταίχτες -ο ιός δεν γνωρίζει από ισχυρές και ανίσχυρες οικονομίες- και έτσι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φάνηκε γενναία.

Βεβαίως, υπάρχουν αντιδράσεις από ορισμένες χώρες – αυτές που συνήθως ακολουθούσαν τη γραμμή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πριν ο τελευταίος εγκαταλείψει το υπουργείο των Οικονομικών για την προεδρία της Βουλής. Είναι οι χώρες που θέλουν να ρίξουν στο πυρ το εξώτερο τις επιχορηγήσεις -«όποιος θέλει αλληλεγγύη, ας ζητήσει δάνεια», είναι η επωδός τους- χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι τα δάνεια φέρνουν άλλα δάνεια και οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο στασιμότητας. Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος θα ακούσουν και αυτή τη φορά τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ των επιχορηγήσεων…

Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση