Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη τηλεθέαση αποτυπώνεται και στους σχετικούς πίνακες, με τα λεγόμενα δυναμικά κοινά να βρίσκονται ψηλά στα ποσοστά. Αυτό είναι υπέροχο, όχι γιατί βρήκαν τα κανάλια τους «πρωταγωνιστές» που έψαχναν, αλλά γιατί όλες οι ηλικίες δείχνουν πως διψούν για ενημέρωση κατευθείαν από την πηγή.

Από τους ανθρώπους που έμαθε μια χώρα να εμπιστεύεται και οι οποίοι αγωνίζονται καθημερινά σε ένα εξουθενωτικό μαραθώνιο: Η επιστημονική παρακολούθηση της συμπεριφοράς του κορονοιού διεθνώς και στην Ελλάδα, τα φαρμακευτικά πρωτόκολλα, η ενίσχυση των δομών δημόσιας υγείας με προσωπικό και εξοπλισμό, η εξειδίκευση των μέτρων πολιτικής προστασίας και η παρακολούθηση της απόδοσης των μέτρων, η διευκόλυνση της καθημερινότητας με σαφείς, εξειδικευμένες οδηγίες και οι εξηγήσεις ξανά και ξανά και ξανά, όσες φορές και αν ερωτηθούν για το ίδιο πράγμα, αρκεί να τις καταλάβει ο κόσμος. Ε, αυτό δεν είναι μαραθώνιος, αλλά δέκαθλο.

Φυσικά τα τρία αυτά πρόσωπα, που περνούν καθημερινά τον γλυκόπικρο βάσανο της ενημέρωσης, γλυκό όταν τα νέα είναι καλά, πικρό όταν κάποιος συνάνθρωπός μας δεν τα καταφέρνει, δεν είναι μόνα τους. Πίσω από τον Σωτήρη Τσιόδρα βρίσκεται μια επιστημονική dream team, μια ομάδα Ελλήνων επιστημόνων που πολεμά τον νέο ιό μέσα στα ερευνητικά εργαστήρια και στα κρεβάτια των νοσοκομείων. Πίσω από τους δύο υπουργούς βρίσκεται μια κυβέρνηση, μια σειρά υπουργείων που προσαρμόζει την τακτική της μάχης σε κάθε πεδίο ξεχωριστά. Ειδικοί στους αλγόριθμους, αστυνομικοί, δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι, ΔΕΚΟ, πάροχοι δικτύων, μεταφορείς, έμποροι, ένας ολόκληρος κόσμος διασταυρώνεται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του κορονοϊού.

Η πρόσφατη παρουσίαση από τους αρμόδιους υπουργούς των πρώτων κλάδων που ανοίγουν, με αυτά τα διαγράμματα, τα οργανωμένα βήματα και τους υπολογισμούς της πιο απίθανης λεπτομέρειας, ήταν ανακουφιστική. Και ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι η οργάνωση συνεχίζεται με εκατοντάδες νέες ερωτήσεις και προκλήσεις που προκύπτουν. Ολο αυτό το σύστημα δείχνει πως όταν υπάρχει πολιτική βούληση, τότε το κράτος κάνει θαύματα αξιοποιώντας τη δύναμη των δημοσίων υπηρεσιών και την ευελιξία του ιδιωτικού τομέα. Βέβαια, κανένας χάρτης και κανένα σχέδιο δεν κερδίζει τον πόλεμο αν δεν υπάρχουν οι στρατιώτες που θα δώσουν τη μάχη συντεταγμένα και πειθαρχημένα. Στον πόλεμο του κορονοϊού δεν χρειαζόμαστε καμικάζι, αλλά ανθρώπους που θα γυρίσουν πίσω ζωντανοί. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι. Διότι αν μέχρι σήμερα οι πολίτες είχαμε την εύκολη δουλειά, δηλαδή να μένουμε σπίτι, τώρα αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει. Η κοινωνία πρέπει να επανέλθει σταδιακά, προσεκτικά, με σύνεση. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Πλένουμε χέρια, ακολουθούμε οδηγίες.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση