Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Νομίζουν στην Κουμουνδούρου πως οι πολίτες πείθονται ότι ο πρωθυπουργός δεν νοιάζεται για τα οικονομικά προβλήματα που έχουν οξυνθεί ένεκα κορονοϊού, ενώ αυτή του άφησαν… μαξιλάρι; Τι ωραία που τα λένε Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος, σετάκι με Αχτσιόγλου και από κοντά ο Σκουρλέτης. Το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ δεν ήταν τίποτε μπροστά στο «μαξιλάρι» επί του οποίου συριζολογούν.

Η αλήθεια είναι ότι βλέπουν τον Τσίπρα να προσπαθεί να κατακτήσει έναν θεσμικό ρόλο και τρελαίνονται. Τον υπονομεύουν, φανερά και κρυφά, γιατί δεν πάει η θεσμική αντιπολίτευση στον κλεφτοπόλεμο της Αριστεράς. Τη στενεύει.

Είναι οι σύντροφοι τόσο παλαιομοδίτες πολιτικά, τόσο εκτός εποχής, τόσο μικρόνοες. Θέλουν επανάσταση. Να ζωστούν τα φυσεκλίκια και να βγουν στα χαρακώματα, μέσα κι έξω από τη Βουλή για να… κλάψουνε νεοδημοκρατικές μανούλες! Θέλουν να στήσουν εχθρούς απέναντί τους για να νιώσουν ότι υπάρχουν ως κόμμα. Το πολιτικά εμφυλιακό κλίμα τους θρέφει.

Είναι τόσα πολλά τα βιλαέτια εντός ΣΥΡΙΖΑ που το καθένα του τώρα θέλει να περιφρουρήσει το χωραφάκι του. Τώρα που η κολλητική ουσία της εξουσίας δεν υπάρχει, γυρίζουν γρήγορα στα γνωστά κόλπα των αδικημένων. Των κατατρεγμένων. Νομίζουν ότι μπορούν σήμερα να ψαρέψουν στα θολά μνημονιακά νερά του 2012 του 2013 και 2014.

Ο Τσίπρας με αυτό τον συρφετό δεν μπορεί να χαράξει την πολιτική του θεσμικού. Δεν μπορεί να εμφανιστεί ότι είναι η μία άκρη ενός δίπολου εξουσίας. Ούτε μπορεί να ελπίζει ότι αν κουράσει ο Μητσοτάκης ανοίγει ο δρόμος της επιστροφής του στην εξουσία. Προσπάθησε να το πει τους πρώτους μήνες της ήττας του αλλά δεν έπεισε.

Η παραδοχή του στη Βουλή ότι συμφωνεί στις καίριες πολιτικές του Μητσοτάκη -για τα σύνορα στον Εβρο και την κρίση του κορονοϊού- ουσιαστικά εξόργισε τους ετοιμοπόλεμους συντρόφους.

Τώρα κάθε συνιστώσα βαράει το δικό της ντέφι και ο Τσίπρας, προσπαθώντας να πιάνει τους ρυθμούς, έχει αποσυντονιστεί. Θεσμικός  δεν μπορεί να παρουσιαστεί σήμερα στη Βουλή. Οι προσωπικές επιθέσεις που θα κάνει στον Μητσοτάκη όσο πιο σκληρές θα είναι τόσο πιο πολύ θα τον αποδομούν ενώπιον της κοινής γνώμης. «Οταν κτυπάς τον αντίπαλο την ώρα της ακμής του, είναι σα να ρίχνεις ένα ποτάμι σε ένα τρύπιο βαρέλι» έγραψε το 1923 ο Walter Lippman… Ο «πατέρας» της προπαγάνδας.

Από την έντυπη έκδοση