Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Aυτή ήταν η τελευταία παράγραφος στο χθεσινό μου άρθρο, που προκάλεσε καλό μου φίλο να μου στείλει το εξής μήνυμα: «Δεν πρέπει να ξεχνάς τι έκαναν οι αριστεροί από το 1944 ως και το 1948 στην Ελλάδα».

Οι ιδεολογικά προσκείμενοι στη φιλελεύθερη παράταξη δεν είναι αμνήμονες. Η ελληνική οικογένεια μεγάλωσε, όσα παιδιά γεννήθηκαν μετά το 1950, με αναφορές στα γεγονότα που δίχασαν την ελληνική κοινωνία, είτε ανήκαν στη συντηρητική παράταξη είτε στην Αριστερά.

Αλλωστε, αυτός ο διχασμός ήταν μια σοβαρή αιτία που απογυμνώθηκε η περιφέρεια -και πριν το τέλος του Εμφυλίου-, καθώς πολλές οικογένειες κατέφυγαν στα αστικά κέντρα, αναζητώντας ασφάλεια. Η ανάγκη στέγασης προκάλεσε, αν δεν επέβαλε, την πολιτική «της αντιπαροχής». Στη δεκαετία του ’60, το δυάρι, με νερό τρεχούμενο, «λουτροκαμπινέ» και θέρμανση αποτελούσε όνειρο χιλιάδων εσωτερικών μεταναστών.

Πάμε από την αρχή. Φεύγοντας οι γενιές που πολέμησαν στον Εμφύλιο ή δοκιμάστηκαν από τον Εμφύλιο, ο διχασμός μετριάστηκε. Περάσαμε στα κόκκινα, στα μπλε και τα πράσινα καφενεία. Η άκρως πολιτική, πατριωτική και ιστορική κίνηση του Κων. Μητσοτάκη με τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λ. Κύρκο για την, από κοινού, συγκρότηση της οικουμενικής κυβέρνησης, υπό τον Τζαννετάκη, έκλεισε πολλές χαίνουσες πληγές.

Τα παιδιά που γεννήθηκαν με την αλλαγή του αιώνα, ίσως και νωρίτερα, στο σπίτι τους δεν άκουσαν εμφυλιακές αφηγήσεις. Η Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία, προσπαθώντας να κρατήσει αποστάσεις από τα γεγονότα που καθόρισαν για δεκαετίες το πολιτικό σκηνικό, τη θέση της χώρας και τις διεθνείς συμμαχίες της, μένει προσεκτικά στην εξιστόρησή τους. Ομολογουμένως, η Αριστερά, έχοντας υιοθετήσει συμπεριφορά θύματος, μέσα από αφηγήσεις φυλακής και στρατοπέδων κατάφερε οι συντηρητικές δυνάμεις να βρίσκονται σε άμυνα, αν όχι να νιώθουν κι «ενοχή», επειδή δεν άφησαν η Ελλάδα να γίνει Αλβανία ή Βουλγαρία.

Τα λόγια του Λεωνίδα Κύρκου έχουν σφραγίσει πολλούς της γενιάς μας: «Mε πιάνει τρόμος, άμα σκεφτώ, ότι αν νικούσε τότε η επανάστασή μας, θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο, που είδα από κοντά και κατάλαβα πόσο γελοίος ήταν».

Η γενίκευση «οι αριστεροί είναι απάτριδες» πιστεύω πως είναι επικίνδυνη. Οτι μόλις το 3% έδειξαν ενδιαφέρον, σε δημοσκόπηση, για τα εθνικά θέματα, ας μας προβληματίσει, αλλά με κανέναν τρόπο να μην οδηγεί σε εύκολα συμπεράσματα.

Ας μείνουμε, αισιόδοξα στο στίχο του Διονυσίου Σολωμού: «To χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός κι ευθύς εγιόμισ’ άνθη»…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr