Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας*

Κι ακόμη χειρότερο σενάριο: αν τελικά δεν επηρεάζεται από θερμοκρασίες και δεν φύγει ο ιός, πότε; Ολο αυτόν τον καιρό της καραντίνας μία από τις αιτίες που ακούστηκαν πολύ ήταν: η φύση εκδικείται. Τη βασανίσαμε εμείς οι άνθρωποι και αντέδρασε. Μία άλλη αιτία, που επίσης ακούγεται με μεγάλη πειστικότητα, είναι ότι ο ιός δεν είναι εκ φύσεως αλλά είναι εργαστηριακός. Δηλαδή ξέφυγε ηθελημένα ή αθέλητα από ένα κινεζικό εργαστήριο στο πλαίσιο του μικροβιολογικού πολέμου ΗΠΑ-Κίνας.

Και στις δύο περιπτώσεις είναι πολλοί που κατηγορούν την «Τεχνική» (και το παιδί της, την Τεχνολογία) ότι αντιτίθεται στη φύση. Κι έτσι μένουμε με το επί αιώνες ερώτημα: Φύση ή Τεχνική; Ενα ερώτημα που από την Αναγέννηση ως σήμερα απασχολεί φιλοσοφία, τέχνη, πολιτική, επιστήμη κ.λπ. Θεωρούμε κυρίως λοιπόν ότι πρέπει να προφυλασσόμεθα από την Τεχνική, που είναι κάτι σαν εχθρός μας.

Η όλη πολιτική μας συνείδηση είναι χτισμένη πάνω σ’ αυτήν τη διαμάχη. Κι αφήνουμε έτσι την πολιτική εξουσία να έχει χτίσει μια ελίτ τεχνολογικής συνείδησης που ο κόσμος σνομπάρει, στο όνομα της αναζήτησης και της νοσταλγίας μιας φυσικής  «καθαρής» ζωής. Μήπως όμως αυτή η στάση δεν αποδίδει πολιτικά; Μήπως στερεί τους πολίτες από τη νέα πολιτική συνείδηση που αναπτύσσεται και τους αφορά;

Ας το δούμε. Αν πάψουμε να βλέπουμε την Τεχνική και την Τεχνολογία σαν εχθρούς, αν δηλαδή τα δούμε ως αναπόφευκτο μέρος της όποιας προόδου της επιστήμης, μήπως τότε αντί να έχουμε το εχθρικό δίπολο Τεχνική ή Φυσική ζωή, υιοθετήσουμε το δίπολο Τεχνική και Φύση, τεχνητή φύση ως αναπόφευκτο δίδυμο εξέλιξης της καθημερινότητάς μας; Που σημαίνει: Να είμαστε δηλαδή δρώντα υποκείμενα της τεχνοζωής. Να γίνουμε φυσικές τεχνοϋπάρξεις.

Αν σκεφτούμε έτσι τότε δεν θα πολεμούμε την κάθε ασθένεια ως αποτέλεσμα του εχθρού Τεχνική-Τεχνολογία, αλλά ως φυσιολογικό μέρος της τεχνοζωής μας. Σ’ αυτήν την περίπτωση χτίζουμε μια άλλη συνείδηση, άρα και μια άλλη πολιτική ταυτότητα. Η κατάκτηση της ύπαρξης της τεχνοζωής ως μέρος του εαυτού μας δίνει στην ασθένεια πολιτική διάσταση. Εμείς  δε, θα την αντιμετωπίζουμε έτσι μέσα από την πολιτική τεχνοσυνείδησή μας.

Που σημαίνει, αντί να γυρίζουμε την πλάτη μας στην τεχνολογική εξέλιξη και να ονειροπολούμε φυσικούς παραδείσους θα είμαστε συνεργοί κι απαιτητικοί πολίτες της τεχνοζωής. Τότε η ασθένεια δεν θα μας τρομάζει. Θα την αντιμετωπίζουμε χωρίς πανικό, ψύχραιμα, μέσα από τη νέα πολιτική συνείδηση. Κι ακόμη κάτι αξιοπρόσεκτο. Δεν θα έχουμε μια εξωτερική συνείδηση, όπως έχουμε τώρα.

Δηλαδή κάποιοι τρίτοι, έξω από εμάς (κυβερνήσεις, οικονομικά συμφέροντα, μίντια κ.λπ.) μας πληροφορούν, μας τρομάζουν γιατί είμαστε αμέτοχοι της νέας τεχνο-πολιτικής και τους ακούμε ως πειθήνια αδαή όντα. Αντιθέτως, θα έχουμε μια εσωτερική συνείδηση, δηλαδή μια πολιτική γνώση, που θα είναι γέννημα μιας συλλογικής εμπειρίας.

Η ασθένεια έτσι θα αντιμετωπίζεται, εκτός από ιατρικά μέτρα και ως πολιτική εσωτερική συνείδηση.

Αν λοιπόν σκεφτούμε διαφορετικά, τότε η ασθένεια μπορεί να αντιμετωπιστεί πολιτικά μέσα από τη δύναμη της εσωτερικής συλλογικής συνείδησης. Αυτή είναι πλέον η βάση της νέας πολιτικής όπως εξελίσσονται παγκοσμίως τα πράγματα. Κι αυτής της νέας πολιτικής θα πρέπει να είμαστε συνειδητά μέρη έτσι ώστε να μην είμαστε στο περιθώριο αποφάσεων για τη ζωή μας.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός