Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΝΑΙ, είναι πολύ ζόρικο να είμαστε 24 ώρες το 24ωρο μέσα στο σπίτι. Αντε, με ένα μικρό διάλειμμα για λίγο περπάτημα ή για ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Η τηλεργασία έχει ως αποτέλεσμα να δουλεύει κανείς σχεδόν όλη την ημέρα. Την ίδια ώρα που τα παιδιά διαβάζουν, παίζουν και στο τέλος όπως είναι απόλυτα λογικό… βαριούνται. Ακόμα πιο ζόρικη είναι η κατάσταση για ανθρώπους που μένουν μόνοι. Η μοναδική επαφή τους με τον έξω κόσμο είναι το τηλέφωνο και τα social media.

ΑΥΤΗ η νέα πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι δεν χωνεύεται εύκολα. Είναι κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι αναπάντεχο. Και το χειρότερο δεν είναι ο χωρικός περιορισμός, είναι η χρονική αβεβαιότητα. Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει. Ολοι συζητάμε και λέμε «τον Μάιο, τον Ιούνιο» θα είναι όλα μια χαρά. Μπορεί κάποιος να το εγγυηθεί; Η μετάβαση στη νέα κανονικότητα θα γίνει σταδιακά. Δεν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και όλα θα είναι όπως πριν. Ας το ξεχάσουμε αυτό. Οι ειδικοί -αυτούς πρέπει να ακούμε και μόνο- προειδοποιούν για δεύτερο κύμα πανδημίας από το φθινόπωρο.

ΑΣ το πάρουμε χαμπάρι. Η λήξη του «πολέμου» θα έρθει μόνο όταν υπάρξει εμβόλιο και φάρμακο. Και πάλι, όμως, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Ούτε στην οικονομία ούτε στη ζωή μας. Πάντοτε θα υπάρχει ο φόβος μιας νέας πανδημίας από κάποιον άλλον ιό!

ΠΡΕΠΕΙ να κατανοήσουμε πως η ψυχραιμία είναι το καλύτερο γιατρικό για την ώρα. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό από το αν θα πάμε για Πάσχα στο χωριό. Για το πότε θα πάμε ξανά για καφέ. Για το αν θα πάμε φέτος διακοπές ή όχι. Για το πότε και αν θα ανοίξουν ξανά τα σχολεία. Ολη αυτή η τεράστια θυσία από όλους μας γίνεται για να έχουμε την υγεία μας, για να μη θρηνήσουμε χιλιάδες συμπολίτες μας όπως σε άλλες χώρες. Δεν πρέπει να γίνεται επειδή φοβόμαστε μήπως πληρώσουμε πρόστιμο 300 ευρώ στην εθνική οδό. Δεν έχει νόημα να έχουμε έναν αστυνομικό ο κάθε πολίτης.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών το έχει κατανοήσει. Απλά απαιτείται υπομονή γιατί μπροστά μας έχουμε ανηφόρα. Και, μάλιστα, μια ανηφόρα με άγνωστα προβλήματα. Τόσο σε υγειονομικό όσο και σε οικονομικό – εργασιακό επίπεδο.

ΑΣ θυμηθούμε τι κουβεντιάζαμε πριν από σαράντα ημέρες. Αντικείμενο διαξιφισμού τότε ήταν η ακύρωση για τα καρναβάλια και το «τι θα κάνουν οι γονείς τα παιδιά τώρα που δεν θα έχουν σχολείο»! Είναι βέβαιο πως σήμερα φαντάζει αστεία αυτή η συζήτηση. Γιατί, τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Ας το έχουμε αυτό ως «οδηγό» για όσα συζητάμε σήμερα και για το πώς θα μας φαίνονται σε ένα μήνα. Ας μείνουμε στο σπίτι φέτος το Πάσχα και θα αποδειχθεί πως αυτή θα είναι η μικρότερη δυσκολία που θα συναντήσουμε…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου