Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Υπάρχουν ευεργέτες που ίσως το ευρύ κοινό να μην τους έχει ακούσει, αλλά μήτε κι αυτοί επιδιώκουν φήμη κι αναγνώριση. «Καταθέτουν» την προσωπική τους περιουσία, απαιτώντας από το κράτος, τουλάχιστον, να μη βάζει εμπόδια στο έργο τους! Ομως, οι συμπολίτες τους τους προσφέρουν αυθόρμητα αναγνώριση, αγάπη και ευγνωμοσύνη. Αυτά τα αισθήματα εμπνέει η κυρία Βικτωρία Καρέλια, στην Καλαμάτα.

Οποιος τολμήσει να περιγράψει το δυναμισμό, το όραμά της, τη δημιουργική της δράση, τα όνειρά της για το «αύριο» της πόλης της, σίγουρα θα την αδικήσει. Είναι πολύ περισσότερα και πάνω απ’ αυτά. Αλλωστε, η ίδια δεν μιλάει. Μιλούν τα έργα της. Θαυμαστή, θαυμάζεται καθώς συνεχίζει την κοινωνική προσφορά των Καρέλια.

Ενα αρχοντικό, που βλέπει από το μπαλκόνι του τον τρούλο του μητροπολιτικού ναού, έγινε πρότυπος μουσειακός χώρος από τον Θανάση Κυρατσούς, ώστε να στεγάσει τη συλλογή της κυρίας Καρέλια με φορεσιές από όλη την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.

Δεν θα πω για τη μουσειογραφική αντίληψη της έκθεσης, που προβάλλει μοναδικά τα τεχνουργήματα του λαϊκού Πολιτισμού, τα οποία συναρπάζουν με την ομορφιά τους. Ούτε για τα περίτεχνα πολύτιμα κοσμήματα στις προθήκες ή για τις χρυσοκλωστές και ασημοκλωστές που δημιουργούν υψηλής αισθητικής κεντήματα, εμπνευσμένα από τη φύση. Ούτε για τα χρώματα και την ποιότητα των υφαντών, υλικό για τη ραφή των ενδυμάτων και τη φίνα κομψότητα που αποπνέουν, δημιουργώντας στη φαντασία μας τις εικόνες ωραίων ανδρών και γυναικών που τα τίμησαν.

Θα αναρωτηθώ όμως πού κρύβεται, σήμερα, όλη αυτή η ομορφιά, όλη αυτή η παράδοση, όλος αυτός ο πλούτος μιας Ελλάδας που βλάστησε και άνθισε ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες της οθωμανικής κατοχής; Πώς ξαστοχήσαμε τις ρίζες μας και αναδείξαμε, ανόητα και αψυχολόγητα, απαίδευτους κυβερνήτες…

Η κυρία Βικτωρία Καρέλια παρέδωσε στην πόλη της όχι μόνο έναν σημαντικό πόρο ανάπτυξης και Πολιτισμού, αλλά και σ’ εμάς έργα, τα εξαίσια της συλλογής της, κάνοντάς μας κοινωνούς της μνήμης και της καταγωγής μας.

Η επίσκεψη στην Καλαμάτα για να δούμε το Μουσείο του Λυκείου των Ελληνίδων επιβάλλεται. Αν μάλιστα τύχει να είναι εκεί και η αρχόντισσά του, ένας λόγος παραπάνω! Για την εμπνευσμένη ξενάγηση και το πάθος της.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου