Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΚΟΡΥΦΑΙΟ παράδειγμα η χθεσινή Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη. Αν κάποιοι θεωρούσαν πως θα θυμίζει απογευματινό ποδοσφαιρικό αγώνα, που μόλις ο διαιτητής θα σφύριζε τη λήξη θα είχαμε νικητές και ηττημένους, τότε γελάστηκαν. Στο Βερολίνο μαζεύτηκε ο μισός πλανήτης για να καταλήξει τελικά σε κάτι που θα είναι σαν συμφωνία, χωρίς να είναι συμφωνία. Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε πως πολλά έχουν αλλάξει στον πλανήτη. Υπάρχουν ισχυροί και λιγότεροι ισχυροί παίκτες, αλλά δύσκολα μπορούν κάποιοι να επιβάλλουν στους άλλους «λύσεις».

ΤΑ παράδοξα είναι αρκετά. Εγινε ολόκληρη διάσκεψη για το λιβυκό ζήτημα, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν συμμετείχαν ουσιαστικά οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές. Οι «ισχυροί» της διάσκεψης κατέληξαν σε κάτι που είναι τόσο θολό. Στην πραγματικότητα αποφάσισαν να δημιουργηθεί μια επιτροπή που θα παρακολουθεί τις εξελίξεις και θα προσπαθήσει να «καθίσει» στο ίδιο τραπέζι Χαφτάρ και Σάρατζ.

ΚΑΤΑ τα λοιπά, δεσμεύτηκαν να μην εμπλέκονται ξένες δυνάμεις και να τηρείται το εμπάργκο όπλων. Το τελευταίο είναι ίσως και το πιο αστείο, καθώς όσοι μετείχαν στη διάσκεψη είναι οι ίδιοι που χρηματοδοτούν, εμπλέκονται στρατιωτικά και πωλούν όπλα στους φύλαρχους της Λιβύης. Προς στιγμήν κανείς από τους «ισχυρούς» δεν δείχνει διάθεση απεμπλοκής και το γεγονός αυτό κάνει την υποτιθέμενη «συμφωνία» του Βερολίνου ακόμα πιο υποκριτική.

ΔΕΝ είναι βέβαια και πρωτοφανής αυτή η υποκρισία. Τα ίδια συμβαίνουν όλα τα τελευταία χρόνια με τον πόλεμο της Συρίας και την κατάσταση σε όλη τη Μέση Ανατολή.

ΚΑΘΩΣ λοιπόν οι διπλωματικές ισορροπίες δεν καθορίζονται από ένα «κυριακάτικο ματς», καλό θα ήταν τόσο τα κόμματα όσο και διάφοροι αναλυτές να μην προτρέχουν. Απαιτείται ψυχραιμία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τον κακό χαμό για όσα είπε -ή μάλλον για όσα δεν είπε- ο Τραμπ κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον μητσοτάκη στον Λευκό Οίκο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναέκανε τον κακό χαμό για τη μη πρόσκληση της χώρας μας στη Διάσκεψη του Βερολίνου. Εννοείται πως δεν ήταν θετικό το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν ήταν παρούσα στο Βερολίνο, όπως βέβαια ότι καλό θα ήταν να έλεγε ο Τραμπ καμιά κουβέντα παραπάνω κατά της Τουρκίας.

ΤΟ θέμα όμως στην πραγματικότητα δεν είναι το να είναι η Ελλάδα μέρος ενός «σόου», αλλά το να υπάρξουν οι απαραίτητες διπλωματικές ζυμώσεις και συμμαχίες ώστε να είναι μέρος της «λύσης», όταν και εφόσον αυτή εξευρεθεί. Κάποιες φορές είναι πιο σημαντικό το τι συζητιέται πίσω από κλειστές πόρτες παρά οι δημόσιες δηλώσεις. Στο προσεχές διάστημα, αλλά και μέσα στα επόμενα χρόνια, θα φανούν τα αποτελέσματα των παρεμβάσεων της ελληνικής κυβέρνησης. Είπαμε, πως πρόκειται για μαραθώνιο. Τότε θα είναι ορατά τα αποτελέσματα και θα κριθεί η εξωτερική πολιτική του Μαξίμου. Εως τότε καλό θα ήταν να χαμηλώσουν οι τόνοι αντιπαράθεσης και να μην «θυσιάζονται» όλα για μικροκομματικές σκοπιμότητες της μιας… ημέρας.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου