Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Οι εξηγήσεις από την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η ατζέντα αφορούσε την Κεντρική και Δυτική Μεσόγειο και όχι την Ανατολική. Το αναφέρουμε όχι ως συμψηφισμό για την τωρινή απουσία της Ελλάδας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου, αλλά ως ένα ρεαλιστικό παράδειγμα των δύσκολων συσχετισμών και των κυνικών ισορροπιών που διαπερνούν τη διεθνή διπλωματία και πολιτική. Ομως αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι πώς αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις τέτοιες προκλήσεις και αν έχουν τα αντανακλαστικά να αντιστρέψουν ένα desavantage σε πλεονέκτημα.

Από τη στιγμή που «κλείδωσε» ότι η Ελλάδα δεν θα μετάσχει στη Διάσκεψη, ακολούθησε ένας πολιτικός και διπλωματικός πυρετός κινήσεων και αντιδράσεων, τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο. Δημόσιες δηλώσεις, διαβήματα, τηλεφωνικές επαφές και φυσικά η άριστα οργανωμένη και μυστική μέχρι του τελευταίου λεπτού άφιξη στην Αθήνα του στρατηγού Χαφτάρ. Αποτέλεσμα; Η απουσία της Ελλάδας έγινε πρώτο θέμα στα διεθνή Μέσα και φόρα, ενώ το Βερολίνο πιέστηκε από τους ξένους δημοσιογράφους να απολογηθεί για το αν η καγκελάριος υπέκυψε ή όχι σε βέτο Ερντογάν (δημοσίευμα «Bild»). Εγινε δηλαδή μια ελληνική διπλωματική τρίπλα, όπως εύστοχα είπε ο βουλευτής της Ν.Δ. και καθηγητής Αγγελος Συρίγος, που ισοφαρίζει σε μεγάλο βαθμό το θέμα της μη προσκλήσεώς μας. Πρόσθεσε, ωστόσο, ότι έχουμε μπροστά μας έναν μεγάλο αγώνα, άρα θα υπάρχουν καλές και κακές στιγμές.

Στις κακές στιγμές πάντως, ή τουλάχιστον στις προβληματικές, θα πρέπει να αναφέρουμε την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ενωσης να διαδραματίσει το ρόλο που της αρμόζει στην παγκόσμια διπλωματική σκακιέραι. Για αυτό και είναι σωστές οι επισημάνσεις των Ελλήνων ευρωβουλευτών, όπως του ευρωβουλευτή της Ν.Δ. και αντιπροέδρου της Κοινοβολευτικής Ομάδας του ΕΛΚ Βαγγέλη Μεϊμαράκη αλλά και του ευρωβουλευτή του ΚΙΝ.ΑΛ. Νίκου Ανδρουλάκη. «Φαίνεται ότι η Ρωσία και η Τουρκία είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις στην περιοχή. Γιατί είναι; Γιατί εμείς αφήσαμε ένα κενό το οποίο ήρθαν και κάλυψαν», φώναξε ο πρώτος. «Εχετε επιτρέψει με την αβουλία σας, θέματα υψίστης σημασίας για την ασφάλεια των λαών της Ευρώπης να τα χειρίζονται ο Τραμπ, ο Πούτιν και ο Ερντογάν», είπε ο δεύτερος. Επιβεβαιώνοντας έτσι πως τόσα χρόνια μετά το ερώτημα που απεύθυνε ο Χένρι Κίσινγκερ δεν έχει βρει ακόμα απάντηση: Αν θέλω να μιλήσω με την Ευρώπη, ποιον πρέπει να πάρω στο τηλέφωνο;

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου