Και το να ανοίξει η κουβέντα. Το ακόμα πιο προκλητικό είναι πως η ίδια οργάνωση μέσα από την ιστοσελίδα της και από φυλλάδια καλεί τους νέους -ακόμα και εφήβους- να μη χρησιμοποιούν μέσα αντισύλληψης.

Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΤΟ δημογραφικό πράγματι αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα της χώρας, αλλά δεν αντιμετωπίζεται με το να μη χρησιμοποιούν οι 16χρονοι προφυλακτικό στο σεξ. Η Ελλάδα έχει αρνητική καμπύλη γεννήσεων που εντάθηκε λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά είχε αρχίσει να παρατηρείται λόγω της αλλαγής του τρόπου ζωής σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες.

ΓΙΑ να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό πρέπει να υπάρξει μια ολόκληρη δέσμη πολιτικών. Το μέτρο της νέας κυβέρνησης με το επίδομα των 2.000 ευρώ σε κάθε νεογέννητο παιδί είναι ένα πρώτο βήμα, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να σχεδιαστεί από την αρχή ένα πλέγμα στήριξης των γονιών σε σχέση με την εργασία τους, την προσχολική εκπαίδευση και το οποίο παράλληλα θα δίνει σημαντικές οικονομικές ελαφρύνσεις.

ΤΟ πρόβλημα, όμως, γύρω από την καμπάνια κατά των αμβλώσεων είναι άλλο και όχι η επίλυση του δημογραφικού. Ακραίες οργανώσεις επιχειρούν να προπαγανδίσουν έναν τρόπο ζωής που δεν απέχει στην πραγματικότητα από όσα συμβαίνουν στο… Ιράν. Προχθές το θέμα ήταν οι αμβλώσεις, αύριο πιθανότατα θα είναι κάτι άλλο.

ΑΣ δούμε όμως τώρα το θέμα της αφίσας. Μπορεί όσα υποστηρίζουν αυτές οι ακραίες οργανώσεις να φαντάζουν προκλητικά έως γραφικά για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Τίθεται, όμως, ζήτημα ελεύθερης έκφρασης και δημοκρατίας.

ΠΟΛΛΟΙ πολίτες και πολιτικοί στάθηκαν στο γεγονός ότι το δικαίωμα στην άμβλωση έχει νομοθετηθεί εδώ και τρεις δεκαετίες, άρα, σύμφωνα με το σκεπτικό τους, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ο πρώην υπουργός Νίκος Παππάς κατήγγειλε «τις προπαγανδιστικές αφίσες που επιχειρούν να καταστρατηγήσουν ένα νομοθετημένο δικαίωμα».

ΑΥΤΗ είναι, επίσης, μια άκρως επικίνδυνη λογική. Αν την υιοθετήσει η κοινωνία και οι πολιτικοί, τότε κανείς δεν θα μπορεί να διαμαρτύρεται, να διαδηλώνει, να αντιδρά σε ο,τιδήποτε νομοθετείται. Κι όμως αποτελεί βασικό δημοκρατικό δικαίωμα πλειοψηφικών ή μειοψηφικών κοινωνικών και πολιτικών ομάδων να ζητούν την κατάργηση νόμων που κατά την άποψή τους δεν είναι σωστοί.

ΑΣ το ξανασκεφτούμε. Αύριο μπορεί κάποιοι να βγάλουν αφίσες για ένα οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, εθνικό θέμα και να κοινοποιούν τα αιτήματά τους, να δηλώνουν την αντίθεσή τους. Μπορεί να αντιπροσωπεύουν μόλις το 1% του πληθυσμού. Αυτό ακριβώς είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα για την οποία υποτίθεται ότι δίνουν μάχη κάθε είδους «δικαιωματιστές». Αν πάψει να υπάρχει το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη και στην ελεύθερη έκφραση, τότε θα οδηγηθούμε σε ένα άκρως επικίνδυνο και «φασιστικό» σκηνικό, μέσα στο οποίο κανείς πια δεν θα μπορεί να αντιδρά για οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο ζήτημα προκύπτει.

ΕΙΝΑΙ άλλο, λοιπόν, οι ακραίες απόψεις και άλλο ο σεβασμός στο δημοκρατικό δικαίωμα οποιουδήποτε πολίτη. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν δεν τίθεται θέμα πρόκλησης βίαιων πράξεων. Γιατί αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι πριν από λίγα μόλις χρόνια «δικαιωματιστές» σχεδόν… αγκαλιά με ακραίους που θα υποστήριζαν εύκολα την καμπάνια κατά των αμβλώσεων φώναζαν «προδότες, κουφάλες έρχονται κρεμάλες» για τα μνημόνια. Και τότε κανείς δεν είχε αντιδράσει, ούτε καν συγκινηθεί!

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου