Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Oμως, και πάλι δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αποφανθεί περί του αυτονόητου – ότι μετά από την επταετία της χούντας, η Ελλάδα απέχει πολύ από το να μπορεί να θεωρηθεί «αστυνομικό κράτος». Τα περί αστυνομοκρατίας που διακινούνται εσχάτως, οι καταγγελίες ελαφρά τη καρδία για χρήση πλαστικών σφαιρών από την ΕΛ.ΑΣ. και η μεθοδευμένη ισοπέδωση της δράσης της, απλώς συντηρούν την απόσταση μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας και της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει από την πρώτη στιγμή μετά από την εκλογική του ήττα, να ζήσει έναν μύθο: αυτόν της, με ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επιστροφής στη μετεμφυλιακή Ελλάδα – στην εποχή που οι δυνάμεις καταστολής δεν επέτρεπαν ούτε τα δημοκρατικά αυτονόητα σε όσους είχαν χαρακτηριστεί «αριστεροί».

Κάθε σύγκριση με εκείνες τις εποχές – του ’50, του ’60, της χούντας – είναι προσβλητική. Oχι για όσους κυβερνούν σήμερα – άλλωστε αυτοί θα κριθούν από τους πολίτες, όταν έλθει η ώρα – αλλά για όλους εκείνους τους Eλληνες και τις Ελληνίδες που πέρασαν τα πάνδεινα λόγω αστυνομοκρατίας εκείνες τις δεκαετίες.

Κάθε τέτοια σύγκριση είναι προσβλητική και για τον Ανδρέα Παπανδρέου, την πολιτική κληρονομιά του οποίου εποφθαλμιά σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν το ’81 δεν επιτεύχθηκε η εθνική συμφιλίωση, τότε τι ακριβώς θέλει να κληρονομήσει ο Αλέξης Τσίπρας; Το τίποτα; Ή τον διχασμό; Μα και τα δύο δεν έχουν σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου…

Το χειρότερο είναι ότι σε μία συγκυρία που η ενότητα της κοινωνίας είναι απαραίτητη – λόγω του εξ ανατολών κινδύνου – καλλιεργείται ένα κλίμα απολύτως διχαστικό: νομίζει ο Γιάννης Ραγκούσης ότι οι καταγγελίες του περί χρήσης «πλαστικών σφαιρών» από την ΕΛ.ΑΣ. δεν βάζουν ιδέες σε ένα κομμάτι της νεολαίας; Και αν η δράση της Αστυνομίας φέρει αντίδραση, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου