Ως ανατολικό σύνορο της Ενωμένης Ευρώπης, η Ελλάδα έχει επωμιστεί ένα πολύ μεγάλο βάρος, το οποίο δεν της αναλογεί: η Ευρώπη δεν δείχνει την παραμικρή αλληλεγγύη, βολεύεται με τα κλειστά σύνορα και κλείνει τα μάτια ακόμα και στο τεράστιο πρόβλημα με τα ασυνόδευτα παιδιά.

Την ίδια στιγμή, η Τουρκία εξακολουθεί το γνωστό παιχνίδι με τις ανθρώπινες ψυχές: ο Ερντογάν διατυμπανίζει τη «φιλοξενία» σε τουρκικό έδαφος 4.000.000 προσφύγων και μεταναστών απαιτώντας όλο και περισσότερα χρήματα από την Ευρώπη και «λευκή επιταγή» για την εισβολή σε συριακά εδάφη – αλλά ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν τη στρόφιγγα στο Αιγαίο, προκαλώντας ασφυξία στα ακριτικά μας νησιά.

Μάλιστα, οι γείτονες ξεπέρασαν κάθε όριο, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι ακολουθεί μία εγκληματική πολιτική βουλιάζοντας βάρκες με πρόσφυγες και μετανάστες!

Οι τουρκικοί ισχυρισμοί διαψεύδονται παταγωδώς από τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ – μπορεί η σχετική στατιστική να είναι μακάβρια, αλλά στην Ελλάδα αντιστοιχεί ένας θάνατος για κάθε 691 αφίξεις, τη στιγμή που στη γειτονική Ιταλία η αναλογία του θανάτου είναι ένας προς 19.

Η Τουρκία έχει το σχέδιό της, πίσω από την εκτόξευση αστήρικτων κατηγοριών. Το σχέδιο της Ευρώπης, όμως, ποιο είναι ακριβώς; Πόσο ακόμα θα κρύβεται πίσω από μεγαλόστομες διακηρύξεις, που είναι κενές περιεχομένου; Πώς θα επιβληθεί η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα κράτη – μέλη, ώστε να δείξουν την αυτονόητη αλληλεγγύη, τόσο απέναντι στη χώρα μας, όσο και απέναντι στην Ιταλία; Είναι καιρός για πράξεις. Και ας ξεκινήσουν από τα παιδιά. Αν δεν μπορούν να διαχειριστούν από κοινού τη μοίρα 5.000 ασυνόδευτων παιδιών, τότε προς τι τα σχέδια για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση;

Από την έντυπη έκδοση