Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Εχει κάποιο στοιχείο ο κ. Γεωργιάδης; Κανένα – αν είχε, θα το είχε δημοσιοποιήσει, αυτό είναι αυτονόητο. Αρα, γιατί είπε όσα είπε; Προφανώς, έψαχνε έναν τρόπο να απαντήσει στα όσα του σέρνει η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ για το περιβόητο «ντοκιμαντέρ της ελβετικής τηλεόρασης». Και να δείξει ότι ο καθένας μπορεί να ρίξει λάσπη στον ανεμιστήρα.

Είχε δίκιο ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. να αντιδράσει έτσι; Σαφώς όχι – όταν έχεις δεχθεί στο πρόσωπο τη λάσπη του ανεμιστήρα, πρέπει να γνωρίζεις ότι στο τέλος κερδισμένος δεν βγαίνει ούτε ο ανεμιστήρας ούτε η λάσπη.

Στην πραγματικότητα, ο κ. Γεωργιάδης έχασε το δίκιο του διότι μίλησε σαν… ΣΥΡΙΖΑ: βρίσκουμε ένα μικρόφωνο ανοικτό και όποιον πάρει ο Χάρος. Εκτός κι αν πίστευε ότι φίλοι και αντίπαλοι θα καταλάβαιναν τη λεπτή ειρωνεία της διατύπωσής του. Λοιπόν, δεν είχαν κανένα όφελος από την κατανόησή της – και έτσι δεν το προσπάθησαν καν…

Το πιο ωραίο είναι ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά τους να στηρίξουν τα αστήρικτα στην υπόθεση της στοχοποίησης 10 πολιτικών για τη Novartis, έχουν φτάσει να υποστηρίζουν ότι, αν για κάποιον μπει η υπόθεση στο αρχείο από τη Δικαιοσύνη, δεν σημαίνει ότι είναι αθώος…

Είναι ενδιαφέρον πως ακόμα και 100 τόσες ημέρες μετά την εκλογική ήττα, οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνουν διατεθειμένοι να αλλάξουν τις πολιτικές πρακτικές τους. Η λάσπη μπαίνει σαν δόλωμα στο αγκίστρι με κάθε ευκαιρία – αλλά αλίμονο αν ακουστεί καμιά ανάλογη χοντράδα από την άλλη πλευρά…
Πρόκειται για την ίδια νοοτροπία που τους οδήγησε από τη μία πλευρά στην ήττα – αλλά, από την άλλη, στη συγκράτηση ενός σημαντικού εκλογικού ποσοστού. Και γι’ αυτό επιμένουν σε αυτή τη γραμμή – συνεχείς καταγγελίες για όλους και για όλα, αλλά και φαντασιακή επιστροφή στη δεκαετία του ’50 και στη «γνωστή Δεξιά», όπως πήγε να γίνει με τον Τζόκερ. Αλίμονο σε όποιον «τσιμπάει» – ένθεν και ένθεν…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου