Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Και έχουν γίνει όλα μαλλιά κουβάρια. Το νόμιμο και το παράνομο, το λογικό και το παράλογο. Και με φόντο όλα αυτά τσακώνονται η Ν.Δ. με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία φούντωσε η κομματική αντιπαράθεση για τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας.

ΑΣ τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Το «Τζόκερ» σύμφωνα με τους κριτικούς κινηματογράφου σε όλο τον κόσμο είναι μια εξαιρετική ταινία, ο πρωταγωνιστής Γιοακίν Φοίνιξ δίνει ρεσιτάλ και το φιλμ είναι από τα μεγάλα φαβορί για τα επερχόμενα βραβεία Οσκαρ. Επίσης, η ταινία σπάει ταμεία σε εξωτερικό και Ελλάδα. Τι άλλο γνωρίζουμε; Πως στη χώρα μας χαρακτηρίστηκε κατάλληλη μόνο για ενήλικες.

ΜΠΟΡΕΙ η όλη διαδικασία επέμβασης της ΕΛ.ΑΣ. στα σινεμά να έγινε με τήρηση του νόμου, αλλά πρέπει να δούμε αν υπάρχει λόγος να εφαρμόζονται τέτοιοι παράλογοι νόμοι. Γιατί από τη μια είναι απόλυτα σωστό πως δεν πρέπει ανήλικοι να παρακολουθούν ταινίες που απαγορεύεται να δουν. Αλλά από την άλλη δεν γίνεται η απαγόρευση αυτή να τηρείται με κατασταλτικά μέτρα.

ΠΟΛΥ απλά ας δούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Θεωρητικά ένας ανήλικος μπορεί να παρακολουθήσει στην τηλεόραση και πολύ περισσότερο στο διαδίκτυο και στις κονσόλες παιχνιδιών ό,τι θέλει. Χωρίς κανέναν περιορισμό. Εκείνοι που βάζουν «φραγμό» σε ό,τι παρακολουθούν τα παιδιά είναι οι ίδιοι οι γονείς. Οσο βέβαια μπορούν και πάντοτε ανάλογα με τη σχέση που έχουν με τα παιδιά τους.

ΓΙΑΤΙ στη σημερινή ψηφιακή εποχή είναι εντελώς αστείο να σκεφτεί κάποιος ότι θα απαγορεύσει με το… ζόρι σε κάποιον να παρακολουθήσει κάποια ταινία, σειρά ή παιχνίδι. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να μπαίνει ένα «ξερό» απαγορευτικό, αλλά να μπορεί να εξηγηθεί στον ανήλικο γιατί… απαγορεύεται.

ΟΣΟΝ αφορά στη σήμανση καταλληλότητας σε σινεμά και τηλεόραση, ναι, πρέπει να υπάρχει. Αλλά με συμβουλευτικό χαρακτήρα. Ωστε να γνωρίζει ο καθένας σε ποιους απευθύνεται. Μέχρι εκεί όμως. Από εκεί και πέρα είναι απόφαση της οικογένειας.

ΕΙΝΑΙ υποκριτική, άλλωστε, και η κόντρα των κομμάτων. Τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν όλοι να ασχοληθούν με το τι βλέπουν, ακούν και μαθαίνουν οι ανήλικοι. Για το πώς διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά. Οταν π.χ. ακούν τον Πολάκη να ουρλιάζει στο κοινοβούλιο τι μάθημα παίρνουν; Και φτάσαμε στη μαγική λέξη: μάθημα! Είναι υπερήφανα όλα τα κόμματα για το επίπεδο του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα από το οποίο μορφώνονται και διαπαιδαγωγούνται οι ανήλικοι; Ας κοιτάξουν, λοιπόν, αυτό για το οποίο έχουν την ευθύνη, την Παιδεία. Και ας αφήσουν τα πολιτικά παιχνίδια με το «Τζόκερ».

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου