Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Η γενιά μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μία δυσάρεστη κατάσταση η οποία μόνο εύπεπτη δεν είναι για τον εγωισμό αλλά και τον πατριωτισμό μας. Τα δημογραφικά και οικονομικά στοιχεία της Τουρκίας μαζί με το διεθνές status quo που έχει καθιερώσει ο Ταγίπ Ερντογάν για την χώρα του, μας έχουν αφήσει πολύ πίσω στην… κούρσα απέναντι στον γείτονά μας.

Το πιο προφανές είναι ότι η Τουρκία εφαρμόζει πλέον σε όλα τα μέτωπα και σύνορά της τον λεγόμενο «τσαμπουκά» που μέχρι πρότινος… εξασκούσε μόνο στην Ελλάδα. Τα οικονομικά στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Όσο η Ελλάδα βυθιζόταν στην εσωστρέφεια, την δραχμολαγνεία και τις πολιτικές έριδες, έχανε ΑΕΠ το οποίο η Τουρκία αύξανε με… γεωμετρική πρόοδο.

Την ίδια ώρα, ακόμα πιο σημαντικά είναι τα δημογραφικά μας στοιχεία. Βλέποντάς τα αντιλαμβάνεται κανείς πως το μεγαλύτερο λάθος της πολιτικής τάξης στην χώρα μας ανά τις δεκαετίες είναι πως δεν ασχολήθηκαν στα σοβαρά με το πώς η χώρα μας θα αυξήσει -σοβαρά- τον πληθυσμό της.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του «Θεωρία του Πολέμου» είχε αποτυπώσει με γλαφυρό αλλά και πραγματιστικό τρόπο την κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή μας και το ελληνοτουρκικό ισοζύγιο ισχύος.

Στο πόνημα αυτό ο Κονδύλης παραθέτει τα δημογραφικά στοιχεία Ελλάδος και Τουρκίας μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών. Η χώρα μας λοιπόν το 1928 είχε πληθυσμό 6.200.000 κατοίκους την ώρα που ο γείτονας είχε σύμφωνα με την απογραφή του 1927 μόλις 13.600.000. «Μόλις σε διάστημα μιας γενεάς η διαφορά αυτή διπλασιάστηκε: η Ελλάδα είχε πληθυσμό 8.400.000 κατοίκων (απογραφή 1961) και η Τουρκία 31.100.000 (απογραφή 1964), ήτοι σχεδόν τετραπλάσιο. Μετά από μίαν ακόμη γενεά η Ελλάδα έχει πληθυσμό 10.200.000 (απογραφή 1991), ενώ η Τουρκία έχει ξεπεράσει τα 62.000.000: η διαφορά έχει περάσει το εξαπλάσιο, και ακόμα κρισιμότερη είναι η διαφορά των ρυθμών της αύξησης».

Σήμερα, ο ελληνικός πληθυσμός ανέρχεται στα 10.500.000 όταν οι Τούρκοι έχουν ξεπεράσει τα 80.000.000. Οι αριθμοί αυτοί, όμως, δεν λένε όλη την αλήθεια. Αυτή κρύβεται στις λεπτομέρειες και αυτή μας λέει πως ο μέσος όρος στην γειτονική χώρα είναι τα 25 χρόνια την ώρα που στην Ελλάδα είναι πάνω από 45!

Έχουμε δηλαδή ένα νεανικό έθνος απέναντί μας το οποίο έχει μία ορμή, που όπως γίνεται ιστορικά, κάπως θα πρέπει να την εκτονώσει. Την ίδια ώρα η νέα γενιά της Ελλάδας θα αναλώνεται σε έναν φαύλο κύκλο στον οποίο θα πρέπει να προσπαθεί να συντηρήσει ολοένα και περισσότερους γερόντους οι οποίοι θα ζουν και περισσότερο λόγω της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου.

Ο Ταγίπ Ερντογάν και τα κέντρα αποφάσεων τα γνωρίζει αυτά. Έτσι, ήσυχος από την Ελλάδα στρέφεται στο να διασφαλίσει τον ζωτικό του χώρο προς πάσα κατεύθυνση. Με την προέλαση στην βορειοανατολική Συρία πέτυχε να καθιερωθεί στην περιοχή σαν ρυθμιστής με τις ΗΠΑ και την Ρωσία ουσιαστικά να μην αντιδρούν. Ο Ερντογάν έχει μιλήσει πολλάκις για το δίκαιον της ισχύος και όσο κι αν μας θλίβει έχει πετύχει τον στόχο του.

Στο Αιγαίο κανείς σύμμαχός μας δεν τον έχει βάλει στην θέση του. Στο μεταναστευτικό ουδείς έχει δείξει πυγμή να διαχειριστεί την κατάσταση με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι στην πρώτη γραμμή του κινδύνου κάθε φορά που η Άγκυρα αποφασίζει να στείλει καραβιές προς την Δύση. Στην ΑΟΖ της Κύπρου, η Τουρκία σε ρόλο πειρατή περιδιαβαίνει με τα γεωτρύπανα και τρομοκρατεί όχι μόνο την Κύπρο αλλά και τις εταιρείες που έχουν συνάψει συμφωνίες για έρευνα στην περιοχή. Αποτέλεσμα; Κανένα.

Κοινώς, για να μην τα πολυλογούμε, ο Ταγίπ Ερντογάν με όχημα την -δοκιμαζόμενη- οικονομία του, τον νεανικό και πολύ πληθυσμό του, την λαϊκή στήριξη, τον στρατό του που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στο ΝΑΤΟ και την οπλική αυτάρκειά του (παράγει εντός της Τουρκίας το 70% των αναγκών του) και τις δαιδαλώδεις διεθνείς επαφές του έχει πετύχει ήδη να έχει ρόλο ρυθμιστή σε ολόκληρη την περιοχή μην έχοντας άλλο έθνος κοντά του να μπορεί να του αντιταχθεί σε κανέναν τομέα.

Εμείς απέναντι σε αυτήν την εξέλιξη δεν φαίνεται να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Η οικονομία μας είναι ακόμη αδύναμη, ο στρατός μας παρά το ηθικό του που παραμένει ακμαιότατο έχει δοκιμαστεί πολύ την τελευταία δεκαετία, ο πληθυσμός βαίνει γηρασκόμενος ενώ 100 χρόνια μετά το τέλος της Μεγάλης Ιδέας δεν έχουμε διατυπώσει ένα εθνικό όραμα.

Παραμένουμε στάσιμοι και στατικοί, συρρικνούμενοι να αποζητούμε την βοήθεια του διεθνούς παράγοντα απέναντι σε έναν γείτονα που προσφέρει πολλά γεωπολιτικά πλεονεκτήματα, ενώ βήμα-βήμα οδηγούμαστε στην δορυφοροποίηση.

Μία λύση είναι να ξεκινήσουμε όλοι να κάνουμε παιδιά από πατριωτικό καθήκον. Άλλη να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε ένα οικονομικό-επενδυτικό θαύμα ή να περιμένουμε κάποια στιγμή η Τουρκία να τα κάνει μαντάρα και να καταστρέψει ό,τι έχει χτίσει τις τελευταίες δεκαετίες.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr