Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΓΙΑΤΙ απεργίες και πορείες στις τελευταίες δεκαετίες έχουμε ζήσει πολλές. Αλλες με ελάχιστη συμμετοχή. Αλλες με πολυπληθείς διαδηλώσεις, όπου ξεχείλιζε το πάθος. Κάπως έτσι εξαϋλώθηκε το σχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό. Κατεβήκαμε όλοι στους δρόμους. Φοβήθηκε η τότε κυβέρνηση. Και ύστερα από μια δεκαετία οι συντάξεις μειώθηκαν έως και 50% -αν συνυπολογιστούν και τα κομμένα Δώρα.

ΓΥΡΩ στο 2008 είχαμε σοκαριστεί όλοι από τη «γενιά των 700 ευρώ». Τώρα κανείς πια δεν δείχνει σοκαρισμένος από γενιές και γενιές που δουλεύουν με 300 ευρώ.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή απεργούσαν οι εφοριακοί γιατί θα έκλειναν τα γκισέ στις εφορίες. Στην ουσία ήθελαν να μπλοκάρουν τη δημιουργία του TAXIS. Αν σκεφτεί κάποιος άλλο λόγο εκτός από το «φακελάκι» που δινόταν για «εκκρεμείς υποθέσεις και ρύθμιση χρεών», ας το πει…

ΤΑ ίδια έγιναν και από τα πλήθη των αγανακτισμένων που κατέκλυζαν το Σύνταγμα και τις πλατείες όλης της χώρας. Και στις εκλογές της 7ης Ιουλίου τα κόμματα που είχαν κυβερνήσει υπογράφοντας και ψηφίζοντας Μνημόνια έφτασαν αθροιστικά σχεδόν στο 80%.

ΓΙΑ αρκετά χρόνια πολιτικοί και πολίτες είχαμε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Τώρα, όμως, οι απάτες και οι αυταπάτες τελείωσαν. Βγήκε ο Αλέξης Τσίπρας και κατήγγειλε τον Κυριάκο Μητσοτάκη που δήλωσε ότι «για μια ακόμη φορά απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί». Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε στα social media πως «ούτε ο Ορμπαν στην Ουγγαρία δε θα το έγραφε καλύτερα. Επειδή κέρδισε τις εκλογές, νομίζει ότι δε θα πρέπει κανείς να τον ενοχλεί. Κόμματα, κοινοβουλευτικές διαδικασίες, εφημερίδες, απεργοί. Ολοι σιωπή! Ενοχλείται ο κ. πρωθυπουργός…».

ΕΧΕΙ πλάκα. Μιλάει ο Αλέξης Τσίπρας για εφημερίδες. Οταν ο ίδιος είχε δηλώσει δημόσια πως οι πολίτες δεν πρέπει να διαβάζουν εφημερίδες! Μιλάει για τα κόμματα και τη δημοκρατία, όταν εκείνος κατήγγελλε τους αντιπάλους του ως γερμανοτσολιάδες και τρόικα εσωτερικού. Μιλάει για εργασιακά δικαιώματα, όταν στη δική του τετραετία «θεσμοθετήθηκαν» οι μισθοί των 300 ευρώ. Αλλά ας αφήσουμε τον Τσίπρα στην προπαγάνδα του.

ΑΣ επιστρέψουμε στο ζήτημα των απεργιών. Ο επαγγελματικός συνδικαλισμός έχει τεράστιο μερτικό στη χρεοκοπία της χώρας. Μπλόκαρε πάντοτε κάθε μεταρρύθμιση. Και όχι μόνο. Δίνονταν αυξήσεις π.χ. 7% στις καλές εποχές, 10% ζητούσαν τα συνδικάτα. Οι κυβερνήσεις τα έδιναν. Και μετά όλοι μαζί πάθαμε σοκ από τα ελλείμματα, τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια.

ΑΛΛΑ υπάρχει και κάτι τελευταίο. Πιθανότατα και πιο σημαντικό. Μακάρι να γινόταν μια απεργία εκπαιδευτικών για την ανυπαρξία τεχνολογικής υποδομής στα σχολεία. Ή για το φαινόμενο της παραπαιδείας, για τα φροντιστήρια που έχουν υποκαταστήσει το σχολείο. Αν και κανονικά θα έπρεπε να απεργήσουν και υπέρ της αυστηρής αξιολόγησης, ώστε να προστατεύσουν και να αναδείξουν το έργο τους. Και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά όλους τους κλάδους.

ΕΙΝΑΙ απαραίτητο το «όπλο» της απεργίας. Τα ζήτημα είναι ποιοι κρατούν αυτό το «όπλο» στα χέρια τους και πώς το χρησιμοποιούν. Γιατί πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος «αυτοκτονίας».

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου