Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης
Τι έλεγε πάντοτε το ΔΝΤ; Οτι η Ελλάδα δεν αντέχει για καιρό να παράγει τα υπερπλεονάσματα για τα οποία ήθελαν -και πέτυχαν- να τη δεσμεύσουν οι δανειστές. Και συνέχιζε με την επισήμανση ότι για τέτοια πλεονάσματα απαιτούνταν νέα μέτρα, όπως περικοπή των συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου και όλα τα σχετικά.

Και ύστερα ανέλαβε δράση η κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία κάθε χρόνο κατέγραφε ακόμα μεγαλύτερα πλεονάσματα από εκείνα για τα οποία είχε δεσμευτεί. Τι γίνονταν αυτά τα υπερπλεονάσματα; Ενα μέρος τους μοιραζόταν με εισοδηματικά κριτήρια – η περίφημη «13η σύνταξη», που δεν ήταν τέτοια, αλλά περασμένα, ξεχασμένα.

Η κ. Λαγκάρντ επανέρχεται τώρα, σε μια άλλη χρονική στιγμή, με την Ελλάδα εκτός Μνημονίων – και ξαναλέει το μισό συμπέρασμα του ΔΝΤ. Στέκεται στην ανάγκη να μειωθούν οι στόχοι για τα πλεονάσματα. Κάτι που ζητεί η σημερινή κυβέρνηση, όπως το ζητούσε και η προηγούμενη – ασχέτως του τι έπραττε στη συνέχεια.

Ωραία όλα αυτά – αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει το συμπέρασμα ότι η κ. Λαγκάρντ προαναγγέλλει νέα μέτρα λιτότητας; Μήπως έχει στο νου του ότι η Ελλάδα είναι ακόμα σε Μνημόνιο; Διότι, αν το πιστεύουν αυτό, τότε μάλλον βιάστηκαν να πανηγυρίσουν πέρυσι στην Ιθάκη. Η Νέα Δημοκρατία ήταν που μιλούσε τότε για 4ο Μνημόνιο – και εκείνοι που τους λοιδορούσαν. Επίσης, ζούμε σήμερα σε μια διαφορετική Ευρώπη – που συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο ότι με περιοριστικές πολιτικές τα πράγματα θα πηγαίνουν όλα και χειρότερα…

Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να έχουν δίκιο σε όλα και στα αντίθετά τους. Πρακτικά δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν γίνεται να τάσσεται σήμερα η πρόεδρος της ΕΚΤ κατά των υπερπλεονασμάτων – και εκείνοι να απαντούν ότι έρχονται σκληρά μέτρα. Εκτός κι αν υπονοούν ότι η ελληνική οικονομία αντέχει και παρααντέχει τα υπερπλεονάσματα – αλλά ο σταθερά χαμηλός ρυθμός ανάπτυξης μάλλον για άλλα προδιαθέτει.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου