Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Τι μοναδικοί σεφ είμαστε. Και γκαρσόνια; Τσακίζονται. Διευκόλυνση για ΑμεΑ; Μα, όλοι οι ανάπηροι σε εμάς θα έρθουν… Το τρίτο. Γιατί παρατηρείται κάμψη στα έσοδα από τον τουρισμό; Επειδή ξανάνοιξαν οι προορισμοί Τουρκία και Αίγυπτος.

Και καμιά φωνή αυτογνωσίας να κάνει τη διαφορά; Δωμάτιο 14 τετραγωνικά μαζί το μπάνιο, με παράθυρο σε διπλανό δρόμο, στον πρώτο όροφο, χωρίς υποδομή για ΑμεΑ, με τρία κρεβάτια -έχεις ζητήσει δίκλινο-, με μπάνιο που αν είσαι εύσωμος δεν χωράς στο «κλουβί» του ντους, με στρώματα άκαμπτα, πετσέτες που γδέρνουν συν με μέτριο πρωινό, μπορεί να χρεώνεται 290 ευρώ; Μπορεί. Αύγουστος είναι, κύριε…

Ωρα είναι ο ΕΟΤ να κάνει τη δουλειά του. Να επαναξιολογήσει τις μονάδες. Οχι να διαβάζω ότι εγκαινιάζονται πεντάστερα. Πόσοι είναι αυτοί που τα επιλέγουν; Ομως, εκείνα της δεκαετίας -και βάλε- έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Τα αστέρια δίνονται όχι μόνο με πόσα τετραγωνικά είναι το δωμάτιο αλλά και με τη θέα, την καθαριότητα, τα προϊόντα που προσφέρει, την εκπαίδευση του προσωπικού -προπάντων αυτή!-, με τους κοινόχρηστους χώρους, με το πρωινό από ντόπια προϊόντα και την εξυπηρέτηση. ΟΛΑ μετρούν. Γιατί μερικά από αυτά που εδώ χρεώνονται τετράστερα, στις χώρες με τουριστική παράδοση ζήτημα θα περνούσαν τρίστερα. Τέλος πάντων, καλό είναι να δει κανείς και τις χρεώσεις τους.

Είναι δεκαετίες που λέμε ο ένας στον άλλο: Ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία. Το εμπεδώσαμε και γεμίσαμε τροχήλατα παντού. Και ψάχνω, με προσοχή και αγαθή πρόθεση, να δω πότε διάβασα κυβερνητικό ολοκληρωμένο πρόγραμμα για την τουριστική υποδομή μας. Τις αναπτυξιακές προοπτικές. Τα ελεγκτικά όργανα που έχουν θεσμοθετηθεί ΚΑΙ λειτουργούν. Πότε έγινε έλεγχος στα παλιά κριτήρια αξιολόγησης και πότε εκσυγχρονίστηκαν. Δηλαδή, να διασφαλίσουμε ότι η τουριστική βιομηχανία μας εξελίσσεται, αναπτύσσεται, αριστοποιείται.

ΠΟΙΟΣ είναι ο καλός τουρίστας; Αυτός με εισιτήριο αεροπορικό, ξενοδοχείο και βραχιολάκι -πρωινό, γεύμα δείπνο- για επτά μέρες με τιμή 500 ευρώ ή εκείνος που έρχεται και ξανάρχεται γιατί βρίσκει τιμή που ανταποκρίνεται στις προσφερόμενες υπηρεσίες, ευγενική εξυπηρέτηση, καθαρό περιβάλλον, υποδομές που τον διευκολύνουν; Από αρχαία, φυσικό περιβάλλον; Αριστα. Από σύγχρονα και καθημερινότητα;

Το να κάνουμε αρπακτές κάθε σεζόν δεν λέει. Θα τις εξαντλήσουμε. Απλά πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε. Το να γίνει κεντρικός τουριστικός σχεδιασμός, να προεκταθεί η σεζόν, να διαφημιστούν θεραπείες -πχ. με ιαματικά νερά-, εναλλακτικές δραστηριότητες και τιμή που να αντανακλά ακριβώς στις παρεχόμενες υπηρεσίες είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Να μην εφεύρουμε την πυρίτιδα. Προς Θεού. Να σκεφθούμε τον ποιοτικό τουρισμό που αξίζει στην Ελλάδα και να δουλέψουμε γι’ αυτόν. Αλλιώς κάθε χρόνο θα αναζητούμε τι μας φταίει. Και το συμπέρασμα: Πάντως όχι εμείς!

Από την έντυπη έκδοση