Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΕΧΕΙ γίνει πολύ κουβέντα για την υποτιθέμενη άγνοια/αφέλεια -όπως ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει πει- που υπήρχε τότε στην «πρώτη φορά Αριστερά». Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως θέλουν να τα παρουσιάσουν τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ύστερα από τις εκλογές τον Ιούνιο του 2012, γνώριζε πολύ καλά πως θα ήταν εκείνος νικητής την επόμενη φορά που θα στήνονταν εθνικές κάλπες. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Το γνώριζε και όλη η χώρα. Ηξερε, λοιπόν, πως θα γίνει πρωθυπουργός.

ΕΙΧΕ μπροστά του πάρα πολύ χρόνο. Να προετοιμαστεί. Να σχεδιάσει. Κι αν για κάτι είχε άγνοια μπορούσε να ρωτήσει για να μάθει. Να επιλέξει τους συνεργάτες του. Να ζυγίσει τις αντιδράσεις των δανειστών. Ε, δεν προσγειώθηκε στον πλανήτη στις 25 Ιανουαρίου 2015!

ΚΙ όμως ο Αλέξης Τσίπρας, «μεθυσμένος» από την προοπτική της εξουσίας, αγνόησε την πραγματικότητα. Εσκεμμένα. Σε όλη τη διαδρομή του προς το Μαξίμου από το 2012 έως το 2015.

ΔΕΣΜΕΥΟΤΑΝ πως θα σκίσει τα Μνημόνια. Τον αποθέωναν. Ανέβαζε κι άλλον τον πήχυ. Δεσμευόταν πως θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ. Τον αποθέωναν. Ανέβαζε κι άλλο τον πήχυ. Εβαλε στο «πακέτο» και τη 13η σύνταξη. Από κάποια στιγμή και μετά χάθηκε η μπάλα. Υποσχόταν τα πάντα… όλα!

ΠΗΡΕ 36%, μπήκε στο Μαξίμου. Το πρόβλημα δεν ήταν πως δεν είχε «plan B». Το πρόβλημα είναι πως δεν είχε ούτε «plan A». Τώρα πια το έχουν ομολογήσει πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο και καλύτερο τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Το υποτιθέμενο ευφυές σχέδιο δεν ήταν τίποτα άλλο από μια… χαρτοπαικτική μπλόφα: «Θα εκβιάσουμε τους Ευρωπαίους με Grexit, θα φοβηθούν για ντόμινο στην ευρωζώνη και θα σκίσουμε τα Μνημόνια». Οταν οι δανειστές, με πρώτο πρώτο τον αδίστακτο Σόιμπλε, απάντησαν «τα βλέπω», τότε ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο επιλογές. Είτε το Grexit είτε την υπογραφή τρίτου ολόδικού του Μνημονίου.

Η έξοδος από την ευρωζώνη θα ήταν καταστροφική για τους πολίτες και τη χώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγκατέλειπε την εξουσία με… ελικόπτερα. Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς είχε αποφασίσει την κωλοτούμπα την άνοιξη του 2015. Τότε, που ο Βαρουφάκης άρχισε να παίζει με τα «παράλληλα νομίσματα» και τα γραφικά «Plan X».

ΑΛΛΑ ο Αλέξης Τσίπρας έψαχνε την αφορμή, το άλλοθι για την κωλοτούμπα. Επρεπε να γίνει με τρόπο πανηγυρικό. Και αυτό απαιτούσε τη δραματοποίηση της κατάστασης. Επρεπε να στηθεί σκηνικό ρήξης με τους έξω και σκηνικό διχασμού στο εσωτερικό. Γι’ αυτό και ενώ ουσιαστικά είχε κλείσει deal με βάση την «πρόταση Γιούνκερ», αποφάσισε να τα «τινάξει όλα στον αέρα» και να προκηρύξει το δημοψήφισμα. Τα capital controls αποτελούσαν βασικό κεφάλαιο στο σενάριο «ρήξης – κωλοτούμπας». Μετά το 62% της 5ης Ιουλίου ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε πλέον, απελευθερωμένος, να κάνει τη στροφή των 180ο. Και εμείς να πληρώσουμε το λογαριασμό…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου