Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Για κάποιους άλλους είναι σαν να έχει περάσει ένας αιώνας: Οι άνθρωποι που έχασαν τα σπίτια τους από τη φωτιά ταλαιπωρούνται ακόμα από την ελληνική γραφειοκρατία. Οι πιο άτυχοι φιλοξενούνται ακόμα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Τουλάχιστον, είναι και πάλι καλοκαίρι – και δεν κάνει κρύο. Γιατί ο χειμώνας τους δεν ήταν καθόλου εύκολος – και ως προς αυτό…

Και η οργή ξεχειλίζει όταν το ρεπορτάζ -όπως το σημερινό του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής- αναδεικνύει σκάνδαλα όπως εκείνο της μεταχείρισης που έχουν από την Πολιτεία οι δεκάδες εγκαυματίες εκείνης της Δευτέρας…
Αν δεν μπορεί -ή, ακόμα χειρότερα, αν δεν θέλει- το ελληνικό κράτος να κάνει το καλύτερο γι’ αυτούς τους ανθρώπους, τότε τι σημασία έχει η συζήτηση για το πώς προχωρεί η διαδικασία της αποκατάστασης των ζημιών;
Η Πολιτεία πήρε βαθμό μηδέν εκείνη την ημέρα – τόσο πριν από την εκδήλωση της φωτιάς όσο και κατά τη διάρκεια της καταστροφής, αλλά και τις επόμενες ώρες, όταν δεκάδες άνθρωποι προσπαθούσαν να σωθούν διά θαλάσσης, μέσα σε ατμόσφαιρα κόλασης.

Στη συνέχεια, έγιναν προσπάθειες -κάποιες από αυτές σημαντικές- προκειμένου να υπάρξει αποκατάσταση. Ομως, τα περισσότερα έχουν μείνει στη μέση, από την έκδοση των οικοδομικών αδειών έως τα πολεοδομικά των καμένων οικισμών.

Γιατί συνέβη αυτό; Επειδή δεν επιλέχθηκαν οι έκτακτες διαδικασίες, αλλά η πεπατημένη. Κάθε φορά που οι πυρόπληκτοι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τα κλιμάκια της Ραφήνας, αλλά τις «κανονικές» δημόσιες υπηρεσίες, δεν υπήρχε περίπτωση να βρουν το δίκιο τους. Αυτό πρέπει να αλλάξει, έστω και τώρα.

Εναν χρόνο μετά, είναι πλέον γνωστά σχεδόν τα πάντα, σχετικά με τις παραλείψεις, τα εγκληματικά λάθη και τον ηρωισμό εκείνης της ημέρας. Το τι έπραξε ο κάθε αρμόδιος το απόγευμα της περυσινής 23ης Ιουλίου είναι πια ένα ζήτημα που θα κριθεί από τη Δικαιοσύνη. Αυτό που έχει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερη σημασία είναι η αποκατάσταση της ζωής εκείνων που επέζησαν.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής