Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ πέρασαν, όπως και τα κομματικά αξιώματα στο ΚΚΕ. Χωρίς να αλλάξει την ιδεολογία του, ο Λαφαζάνης μεταπήδησε στον Συνασπισμό, από τον οποίον είχε ήδη αποχωρήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα, που δεν άντεξε τη συμμαχία με τους ρεβιζιονιστές, αλλά και την πολιτική πανωλεθρία που έφερε στην Αριστερά η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ των τάσεων στον Συνασπισμό, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ίδρυσε τη δική του ομάδα, που έμεινε στην ιστορία ως το «Αριστερό Ρεύμα». Υιοθετώντας όλα τα συνθήματα του ΚΚΕ -παρότι ο Περισσός δεν ήθελε πια ούτε να ακούσει το πάλαι ποτέ αγαπημένο παιδί του- συνυπήρξε για αρκετά χρόνια με την κεντρική γραμμή του κόμματος που έμελλε κάποια στιγμή να κυβερνήσει.
Oταν η κρίση -και η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα- εκτόξευσε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν εσωκομματικά πανίσχυρος: ήλεγχε το ένα τρίτο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της Κεντρικής Επιτροπής.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ περίοδο του Μαΐου του 2012, όταν το πολιτικό σκηνικό επρόκειτο να αποσυντεθεί, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μία πρόταση που άλλαξε την πορεία των πραγμάτων: βγήκε δημοσίως και πρότεινε στο ΚΚΕ να συνεργαστούν για να γίνει πραγματικότητα η «πρώτη αριστερή κυβέρνηση» στη χώρα.

ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που έκανε την πρόταση -για την οποία ήξερε ότι θα απορριπτόταν μετά βδελυγμίας από τον Περισσό- ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε ότι τα γκάλοπ έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ ένα ποσοστό λίγο κάτω από το 10%. Μερικές ημέρες αργότερα, τα πάντα είχαν αλλάξει και το βράδυ των πρώτων εκλογών του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πια το δεύτερο κόμμα, σε απόσταση αναπνοής από τη Νέα Δημοκρατία.
Οι ψηφοφόροι είχαν εκλάβει την πρόταση Τσίπρα ως μία ευκαιρία για να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό στον τομέα της διακυβέρνησης, καθώς τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία είχαν ήδη αναγκαστεί να ψηφίσουν Μνημόνια.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, όμως, παραμένει: Ηξερε ο Αλέξης Τσίπρας ότι κάνοντας την πρόταση συνεργασίας στο ΚΚΕ έβαζε τον ΣΥΡΙΖΑ για τα καλά στον χάρτη της κυβερνησιμότητας; Ή απλώς έκανε μία άσκηση εσωκομματικής εξισορρόπησης για να κρατήσει ικανοποιημένο το Αριστερό Ρεύμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη;

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ του μέλλοντος ενδεχομένως θα βρει τη λύση στον γρίφο, η ουσία πάντως είναι ότι οι δεύτερες εκλογές του 2012 πιστοποίησαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν κάποια στιγμή στο μέλλον κυβερνητική δύναμη. Αυτό συνέβη εντέλει τον Ιανουάριο του 2015 και αφού είχε προηγηθεί η συμμαχία με τον Πάνο Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Ελληνες.

ΣΤΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ κλίμα της εποχής, ο Λαφαζάνης δεν αντέδρασε για τη συμμαχία που κάποτε θα είχε θεωρηθεί ανίερη. Αλλωστε, ο Αλέξης Τσίπρας τον αντάμειψε με σημαντικές κυβερνητικές θέσεις, που δεν είχαν ποτέ φανταστεί τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος.
Ο ίδιος ο Λαφαζάνης είχε μεταξύ άλλων την -πολύ σημαντική- αρμοδιότητα της ενέργειας, που τον οδήγησε ως τη Μόσχα. Μάλιστα, τότε είχε πειστεί -και έπεισε και τον Αλέξη Τσίπρα- ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν έτοιμος να δώσει 5 δισ. ευρώ ως προκαταβολή για έναν αγωγό που ήταν -και παρέμεινε- στα χαρτιά…

ΚΑΙ ΕΔΩ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να αναλάβουν δράση οι ιστορικοί του μέλλοντος. Η πολιτική Βαρουφάκη -που ήταν πολιτική Τσίπρα- των πρώτων έξι μηνών ήταν το αποτέλεσμα της αυταπάτης του ΣΥΡΙΖΑ για τον ρόλο της Ενωμένης Ευρώπης; Ή ήταν μία απολύτως αναγκαία πολιτική, προκειμένου να διατηρηθεί η συνοχή του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι ήθελε προκύψει;
Η ουσία είναι ότι από τα μέσα του Ιουλίου εκείνης της χρονιάς ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έκανε αυτό που ξέρει να κάνει: αποχώρησε και δημιούργησε τη Λαϊκή Ενότητα, με τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος που είχαν εν τω μεταξύ φύγει μαζικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ αναιμικά εκλογικά ποσοστά, αλλά και πολύς ακτιβισμός, ειδικά για το ζήτημα των πλειστηριασμών. Τώρα, ο Λαφαζάνης έχει παραιτηθεί από επικεφαλής της ΛΑ.Ε. και βρίσκεται μπροστά σε μία σειρά δικών, αντιμέτωπος με τον μισό Ποινικό Κώδικα. Μία πολιτική διαδρομή τόσων δεκαετιών μπορεί να τελειώσει σε μία αίθουσα δικαστηρίου; Θα μας το διευκρινίσει ο ιστορικός του μέλλοντος…

Από την έντυπη έκδοση 

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου