Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Στη συνέχεια η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωβουλή κατέθεσε ερώτηση προς την Κομισιόν -κι ας μην είχε καν εκλεγεί πρόεδρος- και ζητούσε απαντήσεις για τις περίφημες υπερεξουσίες του κ. Μητσοτάκη.

Προφανώς, δεν περιμένουν απάντηση – άλλωστε, είναι γνωστό ότι δεν δικαιούται να έχει άποψη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την οργάνωση της λειτουργίας της κυβέρνησης κάθε κράτους-μέλους. Αλλά ας το ξεπεράσουμε κι αυτό: όπως είναι γνωστό, ο πρωθυπουργός έχει την ευθύνη για το σύνολο της κυβέρνησης – δηλαδή, αν είχε αποφασίσει διαφορετικά, ο άνθρωπος που θα αναλάμβανε την πολιτική ευθύνη της εποπτείας της ΕΡΤ ή της ΕΥΠ δεν θα ήταν ένας ανεξάρτητος υπουργός που δεν θα έδινε λογαριασμό στον πρωθυπουργό…

Προφανώς και θα έδινε λογαριασμό – και θα έπαιρνε εντολές, όπως παίρνουν όλοι οι υπουργοί σε μια δημοκρατική χώρα: Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφασίζει για τα μείζονα θέματα, ο πρωθυπουργός φτιάχνει τη λίστα του Υπουργικού Συμβουλίου, όπερ έδει δείξαι. Επομένως, ποιο είναι το ζήτημα που θέτουν οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ;

Προφανώς, το πρόβλημα είναι άλλο: Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να υπερψήφισε σχεδόν όλους τους νεοδημοκράτες για το προεδρείο της Βουλής, αλλά εκεί τελειώνουν όλα: ο κ. Τσίπρας αρχίζει να μιλάει για ρεβανσισμό – και παρακαλεί να βρει μία περίπτωση που θα μπορέσει να την κάνει σημαία, ώστε να αποδείξει ότι η Ν.Δ. ξυπνά και κοιμάται με το όνειρο της εκδίκησης για τα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι ας μην πει κανείς ότι «έτσι κάνει πάντοτε η αντιπολίτευση» – διότι το 2015 η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, παρότι είχαν μόλις χάσει πολλά με λίγα στο δημοψήφισμα, είχαν σπεύσει να στηρίξουν τον κ. Τσίπρα, ο οποίος είχε χάσει την πλειοψηφία και περίπου τη μισή του Κοινοβουλευτική Ομάδα. Τι θα είχε συμβεί αν στη θέση του Αλέξη Τσίπρα ήταν τότε ο Αντώνης Σαμαράς; Πού θα είχε βρεθεί η χώρα; Στο άγνωστο – αλλά χωρίς βάρκα την ελπίδα.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου