Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Είχε κάθε λόγο – αλλά η διήγησή του στον Σκάι έχει ορισμένα κενά: κατ’ αρχάς, πώς κατάφερε να έχει εικόνα της καταστροφής μέσα από το αεροπλάνο, πετώντας πάνω από τις καμένες περιοχές μέσα στη νύχτα; Δεύτερον, πώς και δεν επικοινώνησε με κάποιον αρμόδιο καθ’ οδόν για τη σύσκεψη – όταν «άκουσε από φήμες» ότι υπήρχαν ένας ή δύο νεκροί από αναθυμιάσεις; Τρίτον, γιατί δεν ζήτησε να φύγει η κάμερα, ώστε να ενημερωθεί αναλυτικά από τους επιχειρησιακά υπευθύνους; Τέταρτον, όταν ενημερώθηκε εκ των υστέρων για την ύπαρξη αρκετών νεκρών, γιατί δεν ξαναμπήκε στη σύσκεψη για να επιδιώξει την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, αφού η επιχείρηση για τη διάσωση επιζώντων συνεχιζόταν;

Προφανώς, ο πρωθυπουργός δεν έχει τη δυνατότητα να θυμάται τι ακριβώς συνέβη λεπτό προς λεπτό – και πώς κινήθηκε ο ίδιος – εκείνη την τραγική νύχτα της 23ης Ιουλίου της περυσινής χρονιάς. Δεν έχει άλλωστε και τόσο μεγάλη σημασία. Οι πρωθυπουργοί αναλαμβάνουν – αναγκαστικά – την πολιτική ευθύνη για τις καταστροφές, αλλά οι πάντες γνωρίζουν ότι την επιχειρησιακή ευθύνη την έχουν άλλοι.

Στην περίπτωση του Ματιού, οι άλλοι – οι αρμόδιοι – δεν έπραξαν ούτε ένα σωστό εκείνο το απόγευμα. Ομως εκείνος – που έχει την πολιτική ευθύνη να κρίνει τις ενέργειές τους – άλλα έπραξε την επόμενη μέρα. Οι πάντες θυμούνται ότι για αρκετές ημέρες η κυβέρνηση είχε προσπαθήσει να ρίξει την ευθύνη στους ίδιους τους κατοίκους της περιοχής. Δεν ήταν αυτό προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης του πολιτικού κόστους που αναμφίβολα θα είχε μία εθνική τραγωδία;

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε στον Σκάι ότι η επικοινωνιακή διαχείριση ήταν το τελευταίο που τον ενδιέφερε εκείνες τις στιγμές. Επικοινωνιακή διαχείριση – σωστή, λάθος, δεν έχει σημασία – επιχειρήθηκε την επόμενη μέρα. Και τότε δεν υπήρχαν κάμερες για να παγώνουν τους αρμοδίους…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου