Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Όταν έρχεται η ώρα να επιλέξουμε αυτούς που θα μας κυβερνήσουν, δυστυχώς η επιθυμία μας να βρούμε το «χαρισματικό ηγέτη» ανάμεσα στους υποψηφίους ξεπερνάει την ανάγκη τού να βρούμε εκείνον που τελικά θα μπορέσει να κυβερνήσει κατάλληλα και αποτελεσματικά τη χώρα.

Παρά το γεγονός ότι το χαρισματικό μάς κόστισε ακριβά όλα αυτά τα χρόνια από το «Εδώ και τώρα Αλλαγή», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «…Μας δώσατε ισχυρή, αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή των Ελλήνων, ώστε να μπορέσουμε δίχως δισταγμούς και δίχως αναστολές, να προχωρήσουμε στην πραγμάτωση της Αλλαγής… Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι θα μείνουμε στις επάλξεις αυτού του αγώνα για τη Νέα Ελλάδα, που όλοι προσδοκούμε. Μιαν Ελλάδα που θα ανήκει στο λαό της, μιαν Ελλάδα που θα τη διαφεντεύει ο λαός της…», μέχρι το «από το λαό, με το λαό, για το λαό» και το «Θα καταργήσουμε το Μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο », δεν φαίνεται να αντιληφθήκαμε εγκαίρως πως ο σκοπός όλων αυτών δεν ήταν να μας προετοιμάσουν για αυτό που θα ερχόταν, αλλά να περιγράψουν αυτό που δεν ήρθε ποτέ!

Κομματικοποίηση του Δημοσίου μέσα από γκρέμισμα της ιεραρχίας στο Δημόσιο, μετατροπή των συνδικάτων σε ισχυρά κέντρα διαμόρφωσης πολιτικών αποφάσεων, αναπροσαρμογή των μισθών σε αντιδιαστολή με την παραγωγικότητα, ήταν μόνο λίγα από τα πολλά που επέφερε το «χαρισματικό», που ακόμη και σήμερα όλοι μας πληρώνουμε.

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν η κατρακύλα της εθνικής μας οικονομίας και ο εκτραχηλισμός της χώρας. Από τότε που ξέσπασε η κρίση ταλαιπωρούμαστε διαρκώς γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε αυτούς που μας είπαν την αλήθεια, γιατί προτιμήσαμε τους λαϊκιστές, τους καιροσκόπους, τους δήθεν χαρισματικούς.

Ποτέ δεν δεχθήκαμε ότι εμείς οι ίδιοι ευθυνόμαστε για τη χρεοκοπία της χώρας, γιατί ξοδέψαμε πολλά σε ελπίδες και σε προσδοκίες και σε μια στιγμή πλάνης και αλαζονείας πίσω στο 2014, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου θεώρησε πως δεν αρκεί που η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται και η χώρα έμπαινε και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά πίστεψε πως «ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται αλλά καταργείται», ότι «εμείς θα βαράμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν», ότι «αν πούμε στους Ευρωπαίους τον πόνο μας, θα μας παρακαλούνε να μας δώσουν τα χρήματα» και άλλα πολλά, τα οποία εξανεμίστηκαν εν μια νυκτί και όλοι εμείς μείναμε με το λογαριασμό στο χέρι και βρεθήκαμε και πάλι εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

Το θέμα όμως είναι ότι σήμερα που μιλάμε κάτι δείχνει να αλλάζει προς το καλύτερο, η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου συνειδητοποίησε πως ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη με ψέματα ανέβηκε στα σαλόνια της εξουσίας και με ψέματα κυβέρνησε και με ψέματα προσπαθεί να υφαρπάξει για ακόμη μια φορά την ψήφο των Ελλήνων πολιτών επιχειρώντας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια, να ανανεώσει το συμβόλαιό του με την εξουσία.
Σήμερα που μιλάμε η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών απέδειξε στις πρόσφατες εκλογές ότι μπούχτισε πια με τους «χαρισματικούς ηγέτες» και πως αποζητά το δρόμο της αλήθειας, μακριά από τα λόγια τα ωραία, τα μεγάλα.

Κλείνω με μια ευχή για μια διαπίστωση, η ψήφος της Κυριακής που μας έρχεται ας αποδειχθεί μια σφαίρα που δεν θα σκοτώσει το μέλλον μας, αλλά θα είναι το όπλο που θα το διασφαλίσει

Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Από την έντυπη έκδοση