Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Οι εταίροι – ποιοι εταίροι, δηλαδή, οι δανειστές μας – ξαναθυμήθηκαν τι συμβαίνει στην Ελλάδα όταν πλησιάζει το ραντεβού με τις κάλπες. Και δεν έχουν σκοπό να αφήσουν την κυβέρνηση να υποσχεθεί κι άλλα…

Η αλήθεια είναι ότι μέσα στα χρόνια του Μνημονίου πάθαμε πολλά και διάφορα – αλλά μάθαμε κιόλας. Να, για παράδειγμα, οι πρώτες περικοπές μισθών και συντάξεων ήταν ξαφνικές – αλλά και ομολογημένες. Στη συνέχεια, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, καμία περικοπή δεν ομολογήθηκε δημοσίως. Ο νόμος Κατρούγκαλου, που σε συνδυασμό με την προσωπική διαφορά για τους «παλιούς», δημιούργησε συνταξιούχους δύο ταχυτήτων, δεν συνδυάστηκε ποτέ από τον υπουργό με τον όρο «περικοπές». Αλλά οι πολίτες πια είχαν μάθει να αναγνωρίζουν τι κόβεται και τι παραμένει στην τσέπη τους…

Αφού μάθαμε, λοιπόν, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι υποσχέσεις που δίνει η κυβέρνηση είναι μόνον για την προεκλογική περίοδο – άλλωστε, το αποτέλεσμα του πρώτου ημιχρόνου των εκλογών ήταν τέτοιο που δεν επιτρέπει σε κανέναν να λέει στα σοβαρά ότι το «ματσάκι γυρίζει» – επομένως δεν θα είναι αυτή η κυβέρνηση που θα υλοποιήσει ή θα πάρει πίσω τις όποιες υποσχέσεις.

Εχουμε μάθει όμως και το άλλο: ότι καμιά φορά οι κυβερνήσεις δεν το έχουν σε τίποτα να ξεκινήσουν μία ξαφνική κρίση με τις Βρυξέλλες, αν θεωρούν ότι έχουν να κερδίσουν πολιτικά. Ο κ. Τσίπρας το έχει ξανακάνει στο παρελθόν – ας θυμηθούμε το δημοψήφισμα που αποφασίσθηκε τη στιγμή που ο κ. Χουλιαράκης είχε σχεδόν συμφωνήσει με τους δανειστές – και το ξαναέκανε τις προάλλες, βάζοντας μάλιστα στο κάδρο και τη Νέα Δημοκρατία.

Η αλήθεια είναι ότι στα τέλη του 2014 μία τέτοια ξαφνική κόντρα με τις Βρυξέλλες θα «περνούσε» πολύ καλά στην ελληνική κοινή γνώμη. Ομως τα χρόνια περνούν – και τώρα πια όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνουν οι κρίσεις μεταξύ Τσίπρα και Βρυξελλών: το προανάκρουσμα μιας υποχώρησης της χώρας – ασχέτως αν θα γίνει πριν ή μετά από τις εκλογές.

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου