Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

Οι ημέρες της προηγούμενης «κουτσουρεμένης» από όλες τις απόψεις εβδομάδας ήταν αρκετά έντονες, παρά το γεγονός πως ο λαός παλλόταν ακόμη σε ρυθμούς Πάσχα.

Την Τετάρτη 5 Μαΐου πυροβολήθηκε εξ επαφής σε μία μαφιόζικου τύπου επίθεση ο διευθυντής του Νεφρολογικού του νοσοκομείου της Νίκαιας. Μετά από έρευνα έμαθα πως πρόκειται για έναν γιατρό ο οποίος διακρίνεται για την συνέπειά του, την εργατικότητά του, την ανιδιοτελή του προσφορά σε ασθενείς που έχουν ανάγκη καθώς και την συμβολή του σε καίρια θέματα που απασχολούν το εθνικό σύστημα υγείας.

Η επόμενη ημέρα, 6 Μαΐου, ήταν η θλιβερή επέτειος της δολοφονίας τριών ανθρώπων στην Marfin το 2010. Ένα γεγονός που υποτίθεται θα έπρεπε να μονιάζει τον λαό κατά της τρομοκρατίας και της ασυδοσίας, κόκκινης ή μαύρης, ενώ η καταδίκη τέτοιων πρακτικών θα έπρεπε να είναι καθολική. Όχι όμως, στην Ελλάδα μας το θέμα συζητήθηκε στην Βουλή με όρους λεκτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Ξεπλύματος ρετσινιάς από ορισμένους και «φορτώματος» ευθυνών από άλλους.

Το Σάββατο και ενώ η ύποπτη και αβανταδόρικη για το Μέγαρο Μαξίμου απεργία των ΜΜΕ συνεχιζόταν για δεύτερη μέρα, η κυβέρνηση πέρασε τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες, τροπολογία που έριξε το αφορολόγητο κάτω από τα 9.000 ευρώ. Έναν πήχη τον οποίο όπως είχε πει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος εάν αναγκαστούμε να τον κατεβάσουμε χαμηλότερα θα παραιτηθεί από υπουργός Οικονομικών. Κι όμως είναι ακόμα εδώ… Κι αυτό το καλοκαίρι…

Την Κυριακή και ενώ η Βουλή ετοιμαζόταν να περάσει το νομοσχέδιο-λαιμητόμος για επαγγελματίες, μισθωτούς και συνταξιούχους το Σύνταγμα θύμιζε φρούριο με τις κλούβες της Αστυνομίας να εφάπτονται η μία της άλλης ωσάν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας να έχει βαλθεί να κάνει ρεκόρ στο… tetris.

Όχι όμως, απλώς στην κυβέρνηση φοβούνται την οργή λαού, ενός λαού που τους εμπιστεύτηκε τρεις φορές μέσα στο 2015 και βλέπει τώρα την εξαπάτηση να του έρχεται με δύναμη στο πρόσωπο ωσάν τούρτα. Τούρτα όμως μπαγιάτικη η οποία όσα καρυκεύματα λαϊκισμού και να προσπαθεί να ρίξει ο Αλέξης Τσίπρας, παραμένει άνοστη και επιβλαβής για την δημόσια υγεία.

Και το νομοσχέδιο πέρασε όπως αναμενόταν καθώς οι βουλευτές αυτής της κυβέρνησης όχι μόνο έγιναν μνημονιακοί από την μία μέρα στην άλλη αλλά εκφράζουν με κάθε ευκαιρία και σε κάθε πάνελ πως η κυβερνητική πλειοψηφία δεν κινδυνεύει από οτιδήποτε κι αν έρθει προς ψήφιση.

Δεν ξέρουμε εάν το ψηφισμένο νομοσχέδιο θα αποτελέσει γερό διαπραγματευτικό χαρτί για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στο Eurogroup προκειμένου να ξεκλειδώσουν οι Ευρωπαίοι τους πόρους του τρίτου Μνημονίου. Από την άλλη όμως, εάν επαληθευτεί το ρήγμα που χωρίζει τις δύο πλευρές, για να γεφυρωθεί θα επιβεβαιωθεί το απευκταίο σενάριο του κουρέματος καταθέσεων που ψιθυρίζουν ορισμένοι το τελευταίο διάστημα.

Και τι άλλαξε μετά από όλα τα παραπάνω; Άλλη μία μέρα θα κυλήσει -σχετικά- ήρεμα στην νοτιοανατολική αυτή γωνιά της Ευρώπης. Και γιατί να μην κυλήσει άλλωστε; Το καλοκαίρι είναι προ των πυλών και όλοι μας έχουμε συνηθίσει την ιδέα πως το… σήμερα κρατά πολύ. Όσο κι αν μοιάζει με το χθες.

Ίσως αυτό το αυθυποβαλλόμενο de ja vu (προμνησία κατά το ελληνικότερον) να είναι και ο τελευταίος μηχανισμός άμυνας του Έλληνα. Τίποτα δεν σε σοκάρει πια.