Γράφει ο Γιώργος Δ. Ευθυμίου

Και σαφώς έχουν δίκιο. Το ερώτημα «ποιος πιστεύετε ότι είναι ο πιο κατάλληλος για τη θέση του πρωθυπουργού» είναι λάθος. Το σωστό επιστημονικά και μεθοδολογικά θα ήταν «ποιος πιστεύετε ότι είναι καλό παιδί, αλλά τον πολεμάνε τα ξένα συμφέροντα και δεν μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική του». Για αυτό και τα χημικά στους συνταξιούχους ήταν, σύμφωνα με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, «μια φιέστα της Αστυνομίας για να πλήξει την κυβέρνηση».

Στην εξωτερική πολιτική η χώρα επιδεικνύει πυγμή, με το Google Translate να αποτελεί το βασικό εργαλείο στο υπουργείο Εξωτερικών, από όπου έστειλαν ισχυρό μήνυμα διεθνώς ότι στην Τουρκία are picking a fight for someone else’s barn (τσακώνονται για ξένο αχυρώνα). Στη διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών η κυβέρνηση «τελειώνει με τη διαπλοκή», όταν 7 στους 10 πιστεύουν πως ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες υποκρύπτει πολιτικές σκοπιμότητες. Στο Μέγαρο Μαξίμου μέσα είναι μέρα, όταν έξω είναι νύχτα.

Ωστόσο η κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει από όλα τα παραπάνω, αλλά από το πρώτο που προανέφερα. Καταλύτης για την αποχώρηση Τσίπρα θα είναι η υπερφορολόγηση και η καταστροφική πορεία της οικονομίας. Τους καρπούς της καταστροφικής αρχικά και ανύπαρκτης στη συνέχεια διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους δανειστές αποκαλύπτει ο νέος κρατικός προϋπολογισμός για το 2017. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι συν αυτώ προβλέπουν ότι με νέα εισπρακτικά μέτρα 4,5 δισ. ευρώ που θα επιβάλουν μέσα στο 2017 θα επιτύχουν πρωτογενές πλεόνασμα 3,5 δισ. ευρώ.

Στο κείμενο του προσχεδίου η κυβέρνηση προβλέπει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (που ακόμα δεν έχουν φανεί, αν και το γ’ τρίμηνο του 2016 εξέπνευσε) και επιχαίρει ότι στο 3ο Μνημόνιο κατέβηκε ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα σε 1,75% του ΑΕΠ «μειώνοντας σημαντικά το ύψος των απαιτούμενων δημοσιονομικών μέτρων, απελευθερώνοντας χώρο για τη σταδιακή ανάκαμψη και αυξάνοντας την αξιοπιστία του προγράμματος».

Αυτό δεν ισχύει, πάντως, αφού οι «θυσίες» που υφίστανται νοικοκυριά και επιχειρήσεις είναι οι ίδιες με εκείνες που θα υφίσταντο και το 2015 -αν δεν είχαν γίνει εκλογές- αλλά με 6 δισ. μεγαλύτερο ΑΕΠ από αυτό που θα έχει η χώρα το 2017, χωρίς capital controls και με συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ. Αν συγκρίνει κανείς το προσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και το αντίστοιχο που κατέθεσε το 2014 η κυβέρνηση της ΝΔ, διαπιστώνει εύκολα ότι οι αριθμοί είναι σχεδόν ίδιοι, αλλά η χώρα φτάνει στο ίδιο αποτέλεσμα με δύο χρόνια καθυστέρηση. Το σημαντικό είναι, όμως, ότι το καραβάνι προχωρά, αφού αυτή τη φορά τα σκυλιά που γαβγίζουν, αν και γέρικα, ψεκάζονται με χημικά.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου