Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ανακοίνωση των Οικολόγων Πράσινων, τον Ιούλιο του 2012. Τι άλλαξε από τότε; Η κυβέρνηση. Αυτό ήταν αρκετό για να καταπνίξει στα καθαρά ύδατα της κολυμβήθρας του ΣΥΡΙΖΑ τις ανησυχίες των Οικολόγων. Ανάμεσά τους και του Γιάννη Τσιρώνη.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ μάλιστα το πράσινο (με την περιβαλλοντική έννοια) παρελθόν του υπουργού, υπενθυμίζουμε τους λόγους για τους οποίους εντάχθηκε στο κίνημα των οικολόγων, έτσι όπως περιγράφεται στην ιστοσελίδα του: «Η στράτευση στην Οικολογία δεν γίνεται κατά τη γνώμη του για χάρη μιας ιδεολογίας, ούτε για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα κάποιας τάξης, ούτε για λόγους… ηθικής, αλλά για να προστατεύσουμε την ίδια μας τη ζωή. Θεωρεί ότι, όπως λέει ο συγγραφέας, Χρόνης Μίσσιος, η Οικολογία είναι η μοναδική κοσμοθεωρία που δίνει προοπτική στον άνθρωπο». Ο αναπληρωτής υπουργός για θέματα Περιβάλλοντος, όπως και ο ομοϊδεάτης του, Γιώργος Δημαράς, είχε την περασμένη εβδομάδα την ευκαιρία να δικαιώσει τον Μίσσιο και να αποδείξει πως οι Οικολόγοι Πράσινοι, αν και δεν έχουν εκτόπισμα στο εκλογικό σώμα, έχουν τουλάχιστο ειδικό βάρος. Θα μπορούσε να καταψηφίσει την ένταξη της ΕΥΔΑΘ και της ΕΥΔΑΠ στο Υπερταμείο, όχι για να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του σε αυτή την κυβέρνηση. Δεν το έκανε.

ΟΙ ΛΕΟΝΤΑΡΙΣΜΟΙ κράτησαν λίγες μόνο ώρες. Οχι μόνο ψήφισε το άρθρο, αλλά πανηγύρισε κιόλας, γιατί δήθεν κατάφερε να επιβάλει τη φράση «με την επιφύλαξη των περιορισμών που προκύπτουν από το Σύνταγμα και το σεβασμό στις δικαστικές αποφάσεις». Αλλά η σπουδαιότερη δέσμευση που απέσπασε ήταν από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ότι όσο είναι εκείνοι στην κυβέρνηση το νερό δεν θα ιδιωτικοποιηθεί. Δηλαδή, αν για τα επόμενα 99 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει στην κυβέρνηση, δεν έχουμε κανένα λόγο να ανησυχούμε.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ τους αστεϊσμούς, βέβαια, η υπόθεση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ είναι εξαιρετικά σοβαρή. Γι’ αυτό και το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει αποφασίσει για το δημόσιο χαρακτήρα τους. Ωστόσο, πόσο θα κρατήσει αυτή η άμυνα, όταν έχεις απέναντί σου ένα Υπερταμείο, το οποίο θα διοικείται για έναν αιώνα από ξένους και όταν στόχος είναι η ρευστοποίηση; Πόσοι τρόποι υπάρχουν άραγε για να αποφέρει ζεστό χρήμα μια επιχείρηση; Ωστόσο, το λάθος δεν έγινε τώρα με την ένταξη των νερών στο νέο ταμείο. Το λάθος, που πλέον είναι πολύ αργά για να μπορέσει να το διορθώσει ο Τσιρώνης ή ο οποιοσδήποτε υπουργός, είναι η ύπαρξη του ίδιου του Υπερταμείου. Η αποτυχημένη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε στη δημιουργία αυτού του μηχανισμού, οι δυνάμεις του οποίου υπερβαίνουν το «κακό» ΤΑΙΠΕΔ και σίγουρα τις δυνατότητες αυτής της κυβέρνησης.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ η πρώτη φορά, πάντως, που ο κ. Τσιρώνης ήρθε σε αναντιστοιχία με τα πιστεύω του και αναγκάστηκε με πόνο καρδιάς να τα προσπεράσει. Οπως για τη ΔΕΗ, για παράδειγμα. «Θα κλάψω αν πουλήσω μια μετοχή της ΔΕΗ, αλλά είναι καλύτερο από το να πουλήσω ένα ολόκληρο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο», είπε και καθάρισε. Αλλά υπάρχει και καλύτερο. Η επένδυση στο Ελληνικό. Μια επένδυση που τη θεωρεί καταστρεπτική, που είναι βέβαιος ότι θα την απαξιώσει η αγορά, αλλά που την ψήφισε… περήφανος γιατί η κυβέρνηση «έσωσε ό,τι μπορούσε να σώσει». Δεν προκαλεί πλέον εντύπωση αυτός ο συλλογισμός. Είναι η δικαιολογία που λένε όλοι στην κυβέρνηση. «Κάναμε συμβιβασμούς για το καλό της χώρας και είμαστε περήφανοι για αυτούς». Τέλος πάντων, ο κ. Τσιρώνης παραμένει αναπληρωτής υπουργός, άρα μπορεί ακόμα να ελπίζει πως θα δημιουργήσει την αστυνομία της φύσης. Είναι και αυτό ένα όνειρο οικολογικής νυκτός…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής