Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ο πρώτος έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα, αρχές του 20ού, ο δεύτερος ζει ακόμα και τους ταλαιπωρεί γιατί τους θυμίζει όσα θέλουν να ξεχνούν. Τους θυμίζει την περίοδο που θέλουν να διαγράψουν από το παρελθόν τους, την περίοδο της περήφανης, καταστροφικής διαπραγμάτευσης, τότε που θα άλλαζαν την Ευρώπη, αλλά τελικά η Ευρώπη άλλαξε εκείνους. Η πρόσφατη αποστροφή του πρωθυπουργού για τον «ανθέλληνα» Βέμπερ ούτε πατριωτική είναι ούτε προφανώς τυχαία. Ο Γερμανός πολιτικός ανήκε σε εκείνους που δεν πίστεψαν ούτε στιγμή στους λαϊκισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, που είχαν καταλάβει από τότε ότι οδηγούσε την Ελλάδα στα βράχια. Αλήθεια τι έχει απομείνει από εκείνες τις ημέρες; Ενα αχρείαστο τρίτο Μνημόνιο, 100 δισ., χασούρα και η πικρή γεύση της αποτυχίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του ’15, που μπήκε σαν μαινόμενος ταύρος στην ευρωπαϊκή οικογένεια, το μόνο που κατάφερε είναι να αγαπήσει όλους εκείνους που λάτρευε να μισεί. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ από «τρομολάγνος» που έκανε «ωμές παρεμβάσεις» έγινε φίλος, η Ανγκελα Μέρκελ από «κυρία της συντηρητικής νομενκλατούρας» έγινε σύμμαχος και ο Ανχελ Γκουρία με την «εργαλειοθήκη της καταστροφής» όψιμος θαυμαστής του «ανερχόμενου αστεριού της Ευρώπης». Είχε προηγηθεί, βέβαια, η συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα και του οικονομικού επιτελείου, και μάλιστα με όρους, που μπροστά τους το… mail Χαρδούβελη είναι οικονομικός παράδεισος. Τέσσερα χρόνια μετά, οι Podemos είναι σχεδόν εξαφανισμένοι, ο Μελανσόν το ίδιο, οι λαϊκιστές κάνουν πάρτι στην Ιταλία, οι Βρετανοί παλεύουν με το Brexit και ο Γιάνης Βαρουφάκης ακόμα θρέφεται πολιτικά από τον απόηχο εκείνης της περιόδου. Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ του ’19, πασχίζει να βρει νέα ταυτότητα ψαρεύοντας στα θολά νερά της «προοδευτικής συμμαχίας» και κατεβαίνει στις ευρωεκλογές με ένα ευρωψηφοδέλτιο που εμπεριέχει Κόκκαλη και Κουντουρά, Κουρουμπλή και Λάμπρου, Καστελίνα και Γεωργούλη.

ΑΛΛΑ ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά δεν ενοχλεί τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο ο Βέμπερ, επειδή τόλμησε να πει το 2015 ότι το «Grexit αποτελεί ρεαλιστική επιλογή». Μα αυτό δεν δήλωνε τότε και η «κόκκινη Σάρα», η επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της γερμανικής Αριστεράς; Το ίδιο δεν υποστήριζε και η περήφανη ομάδα διαπραγμάτευσης που είχε στείλει ο Αλέξης Τσίπρας στις Βρυξέλλες; Απλώς οι μισοί από τα μέλη εκείνης της ομάδας πίστευαν πραγματικά στο Grexit και οι άλλοι μισοί μπλόφαραν για να τρομάξει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε… Οταν, βέβαια, κατάλαβαν πως η απειλή τους γύριζε μπούμερανγκ, ήταν λίγο αργά. Πριν φύγουμε από το 2015 να θυμηθούμε επίσης ότι στους χειροκροτητές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Φάρατζ και η Λεπέν.

ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ όμως στο 2019. Ο Μάνφρεντ Βέμπερ είναι επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και υποψήφιος για τη θέση του Γιούνκερ. Ανήκει στην ίδια ευρωομάδα με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και, όπως είναι φυσικό, υποστηρίζει την εκλογική της νίκη. Επιπλέον, επέλεξε την Ελλάδα για να κάνει την έναρξη της προεκλογικής του καμπάνιας σε μία κίνηση υψηλού πολιτικού συμβολισμού και ήδη αναφέρεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη ως τον επόμενο πρωθυπουργό της χώρας. Είναι παράλληλα ο πρώτος Ευρωπαίος που δήλωσε ότι είναι ανοιχτός σε μια επαναδιαπραγμάτευση των πλεονασμάτων-μαμούθ με την επόμενη κυβέρνηση της Ελλάδας. Το τελευταίο πόνεσε ιδιαίτερα την Κουμουνδούρου, ειδικά όταν η εκδοχή αυτή έδειξε να αντιμετωπίζεται θετικά ακόμα και από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Ο «ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ» Βέμπερ, λοιπόν, είναι ανθέλληνας επειδή δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά εδώ όπου τα λέμε, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και τόσο ΣΥΡΙΖΑ πια. Αν ρωτήσουμε στην Κουμουνδούρου, για παράδειγμα, ποια ευρωομάδα στηρίζει, ποιος θα ήθελε να είναι ο επόμενος Γιούνκερ, δεν το ξέρει ακόμα. Είναι η άλλη όψη της δημιουργικής ασάφειας, που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου