Γράφει ο Πάνος Αμυράς

Γενικώς οι ολιγάρχες και οι πολυεθνικές έχουν «δεινοπαθήσει» με την «πρώτη φορά αριστερά». Οι εθνικοί εργολάβοι συνεχίζουν να παίρνουν τα έργα και έχουν αυξημένα έσοδα από τις ανατιμήσεις των διοδίων. Οι καναλάρχες φορολογούνται πλέον με φόρο μόλις 10%, όπως και οι ιδιοκτήτες καζίνο. Οι πολυεθνικές του φαρμάκου κέρδισαν με πρόσφατη τροπολογία την αλλαγή του τρόπου τιμολόγησης αποκομίζοντας τεράστια κέρδη ενώ η Novartis δεν έχει καμία όχληση από την πλευρά του Δημοσίου παρά την αποκάλυψη του «μεγαλύτερου οικονομικού σκανδάλου της μεταπολίτευσης». Ακόμη και ο εξωδικαστικός συμβιβασμός με τη Siemens, που είχε νομοθετηθεί επί Στουρνάρα, αποτελεί για τον κ. Τσακαλώτο πρότυπο συμφωνίας που υλοποιείται με τον καλύτερο τρόπο.

Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Πέτρος Κόκκαλης είναι ένας νέος επιχειρηματίας, που με την πρώτη του δήλωση ως υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε σκόπιμο να υπερασπισθεί τη φήμη του οικογενειακού ομίλου.

Σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κ. Κόκκαλης χαρακτήρισε κακεντρεχή τον χαρακτηριστικό του «διαπλεκόμενου», καθώς, όπως είπε, η επιχειρηματική δραστηριότητα της οικογένειάς του «είναι στενά συνυφασμένη με τη δημιουργία της πρώτης ελληνικής τεχνολογικής βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας. Μια εταιρεία που ξεκίνησε από την Ελλάδα και έχει επεκταθεί σε περισσότερες από 100 χώρες του κόσμου, μία επιχειρηματική δραστηριότητα με έντονη εξαγωγική δραστηριότητα που αποφέρει έσοδα στο ελληνικό κράτος και διατηρεί την εργασία για χιλιάδες άξιους Ελληνες εργαζόμενους σε έναν κλάδο υψηλής τεχνολογίας που υποφέρει από το brain drain».

Δεν είχαν όμως την ίδια άποψη με τον κ. Κόκκαλη για την Ιντρακόμ τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και ο πρωθυπουργός που τον επέλεξε, τουλάχιστον δημοσίως. Τον Ιούλιο του 2009 ο κ. Τσίπρας μετά από συνάντηση που είχε με τους εργαζόμενους του ΟΤΕ έλεγε μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Σας θυμίζω ότι ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα, ο ΣΥΝ παλιότερα και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ, ήμασταν πάντα αντίθετοι με μεθοδεύσεις που είχαν να κάνουν με αποφάσεις κυβερνήσεων ή της διοίκησης του ΟΤΕ για τις αμαρτωλές προγραμματικές συμφωνίες του ΟΤΕ με τη Siemens και την Intracom».

Αμαρτωλές ήταν τότε οι συμβάσεις της Ιντρακόμ, σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα.
Αλλά και πιο πρόσφατα, τον Μάρτιο του 2017, ο ευρωβουλευτής κ. Δημήτρης Παπαδημούλης είχε εντοπίσει την πηγή του κακού για την κρίση της ελληνικής οικονομίας λέγοντας τα εξής:

«Για να μη λέω παχιές κουβέντες, ένα μέρος από το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι σπατάλες του πελατειακού κράτους και ένα άλλο μέρος είναι το τίμημα που πληρώνει ο πολίτης εξαιτίας υποθέσεων διαφθοράς. Είτε έχουν σχέση με τη Siemens και τον ΟΤΕ και την Intracom, που υπέγραφαν δίδυμες συμβάσεις, είτε έχουν σχέση με το C4I, το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου κι εκεί ήταν αναμεμειγμένη η Siemens».

Είμαστε βέβαιοι ότι ο κ. Παπαδημούλης θα του τα πει ένα χεράκι από κοντά του κ. Πέτρου Κόκκαλη και εάν εκλεγούν και οι δύο θα λύσουν τις διαφορές τους στο τρένο μεταξύ Βρυξελλών και Στρασβούργου.

Οι επιλογές του κ. Τσίπρα για το ευρωψηφοδέλτιο είναι ανεξήγητες, θα μπορούσε ένας κακόβουλος να ισχυριστεί ότι με κάποιο μυστήριο τρόπο τις υπαγορεύει ο Μητσοτάκης για να σαμποτάρει τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη βόμβα με τη Μυρσίνη Λοΐζου στη συνειδητή επιλογή ενός προσώπου, που μπορεί ο ίδιος να μην είχε εμπλοκή με τις συμβάσεις της Ιντρακόμ, αλλά το κόμμα που τον φιλοξενεί στο ψηφοδέλτιό του είχε ταυτίσει τον οικογενειακό του όμιλο με τη διαπλοκή. «Για την Αριστερά και την πλουτοκρατία αγωνιζόμαστε όλοι», θα μπορούσε να πει κάποιος εξίσου κακεντρεχής…

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου