Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το ερώτημα είναι: Ενα έγκλημα με πολλά θύματα μπορεί να τιμωρείται ως πλημμέλημα; Δηλαδή, με χρηματική ποινή από 150 έως 15.000 ευρώ ή με φυλάκιση από 10 ημέρες έως 5 χρόνια, που συνήθως δεν εκτίει ο αίτιος αλλά εξαγοράζεται;
Να θυμηθούμε ότι και διώξεις για κακούργημα κατέληξαν στην αθώωση των κατηγορουμένων: Τα θύματα του σεισμού στην Αθήνα το 1999 δεν δικαιώθηκαν ποτέ. Είκοσι χρόνια μετά, η δικαίωση για τις εκατό ζωές που τις κατάπιαν οι φλόγες είναι θέμα τιμής για την αδέκαστη έδρα.

Στην κύρια ανάκριση που θα ακολουθήσει η ανθρωποκτονία εκατό ανθρώπων από αμέλεια και κατά συρροή θα αξιολογηθεί στην ποινική της πλευρά. Γι’ αυτό ας μην ενδώσουμε στους τηλεοπτικούς και διαδικτυακούς εισαγγελείς. Το πλημμέλημα φαίνεται ελαφρύ για το έγκλημα που διαπράχθηκε. Ωστόσο, η Δικαιοσύνη μπορεί να αποδοθεί με την υπάρχουσα νομοθεσία, με βαρύ πέλεκυ. Αρκεί να αφεθούν χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις, υποδείξεις και νουθεσίες οι δικαστικοί λειτουργοί.

Χθες ασκήθηκε ποινική δίωξη για τρία πλημμελήματα με είκοσι κατηγορούμενους. Εκατό άνθρωποι χάθηκαν επειδή «κάθισε μια στραβή στη βάρδια» της Ρ. Δούρου. Οι αρμόδιοι εισαγγελείς απεφάνθησαν ότι οι -μη- πράξεις των εμπλεκομένων δεν ενείχαν δόλο. Ο ποινικός απολογισμός που κατέληξε σε τρία πλημμελήματα εξόργισε την ελληνική κοινωνία. Γιατί άλλη είναι η νομοθεσία και άλλη η συναισθηματική φόρτιση εκείνων που έχασαν μέσα στις φλόγες συγγενείς και φίλους. Είναι κατανοητό. Και μόνη η σκέψη ότι Δούρου και λοιποί «χρεωμένοι» με την προστασία των πολιτών θα δικαστούν με πιθανόν ανασταλτικό αποτέλεσμα γεννά τεράστια πικρία.

Ωστόσο, ούτε οι νεκροί γυρίζουν πίσω ούτε ο θάνατος έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο λόγος που η δήλωση της Ρ. Δούρου για την εκ των υστέρων «ανάληψη πολιτικής ευθύνης» και «τη θλίψη που αισθάνεται» ήχησε ως κοροϊδία. Η περιφερειάρχης έπρεπε στις 24 Ιουλίου να είχε παραιτηθεί και εξαιτίας της πολιτικής ευθύνης που τότε δεν ανέλαβε και της θλίψεως που τότε δεν εξέφρασε. Ας της πει κάποιος τι σημαίνει θλίψη και τι οδύνη! Επρεπε να είχε παραιτηθεί, από τις 16 Νοεμβρίου 2017, όταν στη Μάνδρα η λάσπη έπνιξε είκοσι τέσσερις νέους ανθρώπους.

Τώρα που οι πολιτικές της ευθύνες έγιναν ποινικές, δεν μπορεί να κρύβεται κανείς πίσω από δακρύβρεκτες δηλώσεις. Οι εκατό νεκροί στο Μάτι πρέπει να είναι τα τελευταία θύματα «μιας στραβής, που έτυχε σε βάρδια» πρωθυπουργού, υπουργών, περιφερειάρχη, δημάρχων, Πυροσβεστικής, Αστυνομίας. Εντέλει, αυτοί είναι οι «στραβοί» και πήραν στο λαιμό τους εκατό ανθρώπους.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου