Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ολα πήγαιναν πρίμα αριστερά μέχρι που ένα αγκαθάκι απειλούσε να τινάξει στον αέρα τα όνειρα εγκαθίδρυσης του υπαρκτού σοσιαλισμού στα ευρωπαϊκά εδάφη: Ενα ατόπημα του τότε πρεσβευτή της Βενεζουέλας στην Αθήνα, ο οποίος είχε, πώς να το θέσουμε, επιθετική αδυναμία στον ποδόγυρο. Τι έκανε, λοιπόν, ο ανερχόμενος πρόεδρος του ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ; Εστειλε μια επιστολή στον σύντροφο Μαδούρο, που του έλεγε, ούτε λίγο ούτε πολύ, διώξ’ τον πριν αποκαλυφθεί το σκάνδαλο και το εκμεταλλευτούν «στο έπακρο τα συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα». Τελικά, όμως, τζάμπα η επιστολή, διότι τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Νικολάς Μαδούρο μια χαρά πυροβόλησαν τα πόδια τους και κατάφεραν χωρίς καμία βοήθεια να καταστρέψουν την έννοια της Αριστεράς τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα.

Ο ΜΑΔΟΥΡΟ, μάλιστα, το κάνει κυριολεκτικά, αφού, εκτός από τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, έχει βαλθεί να ξεπαστρέψει και τους Βενεζουελανούς. Ανείπωτη φτώχεια στα όρια της λιμοκτονίας, ανεργία, πληθωρισμός, αρρώστιες, κατάρρευση κρατικών υπηρεσιών, καθημερινές διαδηλώσεις, φυλακίσεις και εξοντώσεις αντιπάλων είναι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα με τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά αποθέματα του πλανήτη, επί κυβέρνησης Μαδούρο. Αυταρχικός, αλαζόνας αλλά κυρίως… μέτριος, ο διάδοχος του Τσάβες πήρε το στέμμα αλλά όχι τη δύναμή του. Απομονωμένος από τη Δύση και αποξενωμένος από το λαό του, κυβερνά ως εκλεγμένος δικτάτορας, έχοντας στο πλάι του τη Ρωσία του Πούτιν, την Τουρκία του Ερντογάν, την Κίνα του Σι Τζινπίνγκ και τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Διότι η Ελλάδα δεν είναι με τον Μαδούρο.

ΚΑΙ ΑΝ ΑΜΕΡΙΚΗ και Ρωσία σφάζονται για τα πετρέλαια, η ελληνική κυβέρνηση τι ακριβώς διεκδικεί; Τι είναι αυτό που συνδέει τόσο ακατάλυτα, απροκάλυπτα και ακατανόητα την Κουμουνδούρου με το Καράκας; Να είναι, άραγε, μια ιδεολογική εμμονή, μια φαντασίωση πολιτικής εφηβείας που δεν έφθασε ποτέ στην ενηλικίωση; Ή είναι κάτι πολύ πιο πεζό, απελπισμένο και πολιτικά σκοτεινό; Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τα ταξίδια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στη Βενεζουέλα το καλοκαίρι του 2013, αλλά η μόνη απάντηση που δόθηκε ποτέ ήταν πως έγιναν για διερεύνηση της τοπικής αγοράς, μήπως δηλαδή πουλούσαμε ελληνικά προϊόντα στα κρατικά σούπερ μάρκετ της χώρας. Τελικά, δεν πουλήσαμε φασόλια ούτε αντσούγιες, αλλά οι γέφυρες με το καθεστώς δεν έπεσαν ποτέ.

ΣΗΜΕΡΑ ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι υποστηρίζει τον εκλεγμένο και όχι τον αυτοανακηρυχθέντα. Οντως ο Μαδούρο εξελέγη με τον πατροπαράδοτο τρόπο που εκλέγονταν στον υπαρκτό: Με απόφαση του κόμματος. Οντως, ο Γκουαϊδό αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος διαπράττοντας, με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε στη Δύση τη λειτουργία των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών, πολιτικό πραξικόπημα. Ομως, αυτά μοιάζουν με φύλλα συκής που δεν καλύπτουν την ιδεολογική γύμνια του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ της Λατινικής Αμερικής αποδεικνύει πως οι αμερικανικές εισβολές στο έδαφός της τελείωναν αφήνοντας πίσω τους χειρότερο χάος από αυτό που βρήκαν. Το ίδιο «ωφέλιμες» είναι και οι οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ που στραγγαλίζουν ό,τι έχει αφήσει ζωντανό η διακυβέρνηση του Μαδούρο. Η διεθνής κοινότητα, λοιπόν, το μόνο που έχει να κάνει είναι να υποστηρίξει την ομαλή μετάβαση της χώρας σε ελεύθερες εκλογές, ποντάροντας για την ασφάλειά τους στο πρόσωπο του Γκουαϊδό. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε τον ηγέτη της αντιπολίτευσης ως μεταβατικό πρόεδρο «μέχρι να διεξαχθούν νέες, διαφανείς και αξιόπιστες προεδρικές εκλογές που θα επαναφέρουν τη δημοκρατία». Εκτός, βέβαια, από τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν πάει για γκαζόζα…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου