Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΤΟΤΕ ήταν η εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας δημιουργούσε την αυταπάτη σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Οι κυβερνώντες ήταν προδότες, γερμανοτσολιάδες που υπέγραφαν και ψήφιζαν με ευχαρίστηση επώδυνα μνημονιακά μέτρα, σύμφωνα με την προπαγάνδα των fake news της Κουμουνδούρου.

ΚΑΙ ο Αλέξης Τσίπρας, που νόμιζε πως η Λέσβος και η Μυτιλήνη είναι… δύο νησιά, με θράσος υποστήριζε πως θα έσωζε τη χώρα. Θα έσκιζε τα Mνημόνια, θα καταργούσε όλα τα επώδυνα μέτρα και θα μοίραζε λεφτά.

ΚΑΙ βέβαια δεν ήταν αρκετό να καθυβρίζει τους εντός συνόρων πολιτικούς αντιπάλους. Η λαϊκιστική συνταγή για την εκλογική νίκη απαιτούσε και… ευρωπαϊκό αγώνα. Για να μην ξεχνιόμαστε. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αγκαλιά με το γερμανικό Die Linke, που δεν υπερψήφισε κανένα πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας στη γερμανική Bουλή. Ηταν αγκαλιά και με τον Μελανσόν, που θέλει να δει τη Γαλλία εκτός Ε.Ε. Φλέρταρε και με τα «Πέντε αστέρια» του Γκρίλο, των λαϊκιστών που συγκυβερνούν τώρα την Ιταλία με τον ακροδεξιό Σαλβίνι.

ΕΤΣΙ οι προεκλογικές συνθήκες απαιτούσαν πολιτικό… μπινελίκι στη Μέρκελ. Τα ίδια συνέβαιναν και κατά τη διάρκεια του καταστροφικού πρώτου εξαμήνου του 2015. Μόλις, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την κωλοτούμπα, άλλαξαν όλα. Η Μέρκελ έγινε η επίσημη «αγαπημένη» του στην Ευρώπη. Και ο Τσίπρας έγινε «προστατευόμενός» της. Από την ένταση και το πολεμικό κλίμα, ξαφνικά έφτασε στην… υποτέλεια. Αρκεί να θυμηθούμε για πόσο καιρό το Μαξίμου διέρρεε ότι… ο Τσίπρας με τh Μέρκελ τα βρίσκει σε όλα, απλά είναι αυτός ο Σόιμπλε που μπλοκάρει τις καταστάσεις και τις αξιολογήσεις. Αλλος σανός κι αυτός.

Η πραγματικότητα είναι απλή και σκληρή. Η Μέρκελ πάνω από όλα βάζει το συμφέρον της χώρας της. Η ισχυροποίηση του Βερολίνου και η «γερμανοποίηση» της Ευρώπης την τελευταία δεκαπενταετία έφερε και τη λανθασμένη αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Η τιμωρητική συμπεριφορά της Μέρκελ προς τις αδύναμες χώρες που είτε χρεοκόπησαν είτε βρέθηκαν κοντά στη χρεοκοπία είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο αντιευρωπαϊκών κομμάτων της Aριστεράς και της Aκροδεξιάς.

Αν η Γερμανία δεν αλλάξει τάχιστα στρατηγική, τότε το μέλλον της Ε.Ε. είναι δυσοίωνο και με ημερομηνία λήξης. Αλλά αυτό δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ψευτομαγκιές τύπου «γκόου μπακ» ούτε σκύβοντας το κεφάλι λέγοντας «γουέλκαμ» και υλοποιώντας παράλογες απαιτήσεις του Βερολίνου, όπως τη «λύση» του Σκοπιανού. Πρέπει να έχεις αξιοπιστία, να αποκτήσεις σεβασμό και να ξέρεις πότε είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να λες «ναι» και πότε «όχι».

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]