Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Εικάζω πως εάν κάποιος μας έκανε ταινία τώρα, ο τίτλος αυτός θα ήταν κάπως έτσι: «Ελλάδα 2019, 4 μήνες μετά το τέλος των Μνημονίων». Και η χώρα μας δεν έχει ακόμη πρόσβαση στις αγορές θα συμπληρώσω εγώ.

Το τελευταίο διάστημα, αρχής γενομένης από τον Αύγουστο που μας πέρασε και τελείωσε το πρόγραμμα, ακούμε κάθε τόσο για τον αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές. Ο λόγος είναι ότι η χώρα μας προκειμένου να καταφέρει να τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την κρίση πρέπει πρώτα και πριν από όλα να δοκιμαστεί στις αγορές.

Και αυτή η πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα μας απαιτείται να ξεπεραστεί σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο διεθνών εξελίξεων και έντονης αμφισβήτησης από οίκους αξιολόγησης σχετικά με την πιστοληπτική της ικανότητα. Για τον οίκο Fitch η Ελλάδα απέχει μόλις τρία επίπεδα από τις αξιόχρεες χώρες, για την Standard & Poor’s τέσσερα και για τη Moody’s έξι.

Συνεπώς η επιστροφή της χώρας μας στις αγορές το επόμενο διάστημα μόνο βόλτα στο δάσος δεν θα είναι. Πιο συγκεκριμένα ο κίνδυνος των προεκλογικών παροχών, οι δικαστικές αποφάσεις για τις συντάξεις και οι αύξηση των ανείσπρακτων οφειλών προς το Δημόσιο (πάνω από 100 δισ.), λόγω της φορολογικής εξόντωσης του Ελληνα πολίτη, αποτελούν τους κινδύνους που δύνανται να συμβούν στο επόμενο διάστημα και να θέσουν εκτός τροχιάς τον προϋπολογισμό και την πορεία της χώρας, απομακρύνοντας έτσι και το ενδιαφέρον των επενδυτών.

Αυτοί όμως είναι μόνο οι εγχώριοι δυνητικοί κίνδυνοι. Κίνδυνοι ελλοχεύουν και από το εξωτερικό και σχετίζονται με την αύξηση των δασμών, η οποία λειτουργεί ως πρόσκομμα στην άσκηση της διεθνούς εμπορικής δραστηριότητας, την ίδια στιγμή που το δολάριο ανεβαίνει, λόγω της ανόδου των αμερικανικών επιτοκίων. Τι σημαίνει ισχυροποίηση του δολαρίου; Σημαίνει αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους οικονομιών όπως είναι αυτή της Βραζιλίας, της Αργεντινής, της Τουρκίας και άλλων και δημιουργία μιας κατάστασης διεθνούς τοξικής αβεβαιότητας, η οποία πλήττει περισσότερο τις πιο οικονομικά αδύναμες χώρες όπως είναι και η δική μας.

Μέσα έναν περιβάλλον παγκόσμιων αλλαγών -μη μπορώντας να ρυθμίσει τους εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν τη θέση και την πορεία της στον διεθνή χάρτη- η χώρα μας οφείλει να κάνει αυτό που μπορεί.

Αυτό που μπορεί η χώρα μας να κάνει το προσεχές διάστημα είναι να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς της δαίμονες που αφορούν και στα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα που χαρακτηρίζουν το επιχειρηματικό περιβάλλον και δεν επιτρέπουν να διαμορφωθεί μια πιο πειστική εικόνα προς τους διεθνείς και τους εγχώριους επενδυτές, που διαχειρίζονται κεφάλαια και εμφανίζονται διστακτικοί στο να τα επενδύσουν στη χώρα μας. Και ταυτόχρονα οφείλει να πορευθεί με προσήλωση σε έναν στόχο που αφορά στην υλοποίηση όσων μεταρρυθμίσεων απομένουν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]