Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ας υποθέσουμε ότι είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους, όπως συγκρατημένα και αντικειμενικά το έθεσε ένας από τους υπουργούς της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, ο κ. Παπαγγελόπουλος. Ας υποθέσουμε το χειρότερο σενάριο που υπάρχει, ότι η διαφθορά στο ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει φθάσει τόσο ψηλά που μπροστά της ο Φρανκ Αντεργουντ είναι λαπάς και το «House of Cards» νηπιαγωγείο.

ΟΜΩΣ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΟΛΑΚΗΣ πώς ακριβώς τα ξέρει όλα αυτά; Επειδή όπως ισχυρίζεται έχει δώσει τόνους εγγράφων στις εισαγγελικές αρχές; Αν ήταν έτσι, τότε αυτή η χώρα δεν θα χρειαζόταν δικηγόρους, αστυνομικούς, εισαγγελείς, ανακριτές, ούτε έρευνες, προανακρίσεις, ανακρίσεις, μαρτυρίες και δίκες. Θα χρειάζονταν μόνο έναν Πολάκη, που δικάζει, καταδικάζει και μοιράζει ποινές ως πανταχού παρών και τα πάντα αναπληρών.

ΑΣ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ όμως κάτι: Ο… πολακισμός, όπως κάποτε ο αυριανισμός, δεν είναι πρόσωπο, ούτε κάτι που θα περάσει χωρίς να αφήσει σημάδια. Μοιάζει με μια πρωτόγονη τοξική ιδέα. Με πολακισμούς μπορείς να διαχειριστείς μια χρεοκοπημένη ηθικά και οικονομικά κοινωνία για να διατηρείς την εξουσία σου. Μπορείς να βρίζεις όσο σκαιά θέλεις, να εκφράζεις τη δηλητηριώδη οργή σου, ερεθίζοντας διεστραμμένα αλλά αποτελεσματικά όποιον σε πλησιάζει.

Μπορείς να γράφεις με παχυλά κεφαλαία γράμματα στο Ιντερνετ, να βάζεις 15 θαυμαστικά και άλλα τόσα ερωτηματικά μήπως και δεν κατάλαβε κάποιος ότι στην ουσία δεν γράφεις αλλά ξελαρυγγιάζεσαι. Μπορείς να δολοφονείς χαρακτήρες γιατί έτσι γουστάρεις και νομίζεις. Αν μάλιστα είσαι και υπουργός, τότε αυτό που γουστάρεις και νομίζεις, γίνεται πολιτική άποψη και ηρωική προσπάθεια κάθαρσης. Το τεκμήριο της αθωότητας είναι πολύ αδύναμο μπροστά σε κάτι τόσο πρωτόγονο και δυνατό.

ΤΟ ΥΦΟΣ του πολακισμού βέβαια δεν σοκάρει πια. Αυτό που σοκάρει είναι η πολιτική κάλυψη και ανοχή που απολαμβάνει. Ο πολακισμός αντιπροσωπεύει τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Υγείας, σύσσωμο το Υπουργικό Συμβούλιο, τον ΣΥΡΙΖΑ και όλους τους βουλευτές του. Τους αντιπροσωπεύει στο βαθμό που κανείς δεν διαχωρίζει τη θέση του από αυτόν.

Η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων επέλεξε να αναφερθεί στο πρόσωπο, χαρακτηρίζοντας την τελευταία κίνηση του Παύλου Πολάκη να ονοματίσει και να στοχοποιήσει δικαστικούς λειτουργούς για την υπόθεση Novartis ως «θεσμική εκτροπή». Κάλεσε μάλιστα ευθέως τον πρωθυπουργό να τον αποδοκιμάσει. Δεν το έκανε και ούτε θα το κάνει. Διότι τελικά ο πολακισμός εκτός από ιδέα είναι και εργαλείο. Ενα αποτελεσματικό εξάρτημα που θα δουλεύει ακατάπαυστα στο δρόμο για τις εκλογές μετατρέποντας «κουκουλοφόρους» σε «ήρωες» και «ήρωες» σε «κουκουλοφόρους».

ΟΣΟ ΓΙΑ τη διάκριση των εξουσιών, η οποία προφανώς και παραβιάζεται από την… πολάκεια ανάρτηση, θυμίζουμε ότι αποτελεί την κόκκινη γραμμή που χωρίζει τα δημοκρατικά από τα απολυταρχικά καθεστώτα. Στη μακραίωνη συνταγματική ιστορία των κρατών, τη διάκριση μεταξύ νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας αρνούνται μόνο θεοκρατικά, απολυταρχικά ή δικτατορικά καθεστώτα.

Στην Ελλάδα, το άρθρο 26 του Συντάγματος βρίσκεται σε πλήρη ισχύ. Εκτός και αν θελήσουν κάποιοι, εν όψει της συνταγματικής αναθεώρησης, να το ξανασκεφτούν. Θα είναι η πρώτη φορά από καταβολής του ελληνικού κράτους.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]