Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Φυσικά και θα πέσει στο κενό, όπως και όλες οι προηγούμενες επιθέσεις κατά του Τύπου. Από τη δολοφονία του εκδότη της «Απογευματινής» Νίκου Μομφεράτου το 1985 μέχρι την επίθεση με ρουκέτα στον τηλεοπτικό σταθμό Mega το 1995. Εκείνες οι επιθέσεις βρίσκονταν στον βασικό πυρήνα δράσης της «17 Νοέμβρη», της τρομοκρατικής οργάνωσης που εξαρθρώθηκε εδώ και χρόνια, όμως άφησε πίσω της συνεχιστές.

Τι οπλίζει σήμερα τα χέρια της νέας, εγχώριας τρομοκρατίας και μάλιστα σε μια εποχή που στην Ευρώπη έχει σχεδόν εξαφανιστεί; Δύσκολο το ερώτημα και πολυσύνθετη η απάντηση. Ομως δεν μπορούμε να μη σταθούμε σε δύο λόγους που σίγουρα ενισχύουν το φαινόμενο της τρομοκρατίας: η εξοικείωση με τη βία και το τοξικό πολιτικό κλίμα που δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία. Διότι τα πάντα σε αυτή τη ζωή έχουν διαβαθμίσεις και μια σχεδόν φυσική εξέλιξη. Το χασίς για παράδειγμα δεν είναι ηρωίνη. Οποιος κάνει χασίς δεν είναι απαραίτητο ότι θα περάσει και στην ηρωίνη.

Οποιος όμως κάνει χρήση ηρωίνης, έχει σίγουρα ξεκινήσει με χασίς. Ετσι είναι και η βία. Από τη μολότοφ μέχρι την πυροδότηση ενός ισχυρού εκρηκτικού μηχανισμού, ικανού να σκοτώσει ανθρώπους, η απόσταση είναι τεράστια και ταυτόχρονα πολύ μικρή. Εξαρτάται από ποια πλευρά βρίσκεσαι. Εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που τις δέχονται, όπως σε μια στιγμή κακού χιούμορ είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας. Ομως η υπόθεση δεν είναι καθόλου αστεία.

Η ανοχή στη βία, ακόμα και της μικροεγκληματικότητας ή της «εφηβικής» μολότοφ, οδηγεί στην εξοικείωση μαζί της. Αν προσθέσεις και την τεχνητή, για πολιτικούς λόγους, στοχοποίηση ανθρώπων ή Μέσων Ενημέρωσης, τότε έχεις δημιουργήσει ένα εξαιρετικό φυτώριο για την ανάπτυξη νέων, οργισμένων και γεμάτων μίσος πολιτών. Κάποιοι από αυτούς πληρώνουν ήδη τις κενές θέσεις της νέας γενιάς τρομοκρατίας και ακονίζουν τα μαχαίρια τους για «πρώην ρεπόρτερ Mega» και «βοθροκάναλα της διαπλοκής».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]