Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ομως από την πρώτη στιγμή η εφημερίδα αποφάσισε πως δεν θα δημοσιοποιούσε καμία φωτογραφία από τη σορό της κοπέλας, όπως και καμία λεπτομέρεια που δεν θα προσέθετε τίποτα στη δημοσιογραφική έρευνα, πλην της πρόκλησης σοκ στον αναγνώστη. Η δημοσιογράφος Αναστασία Βαμβακά μελέτησε προσεκτικά το περιεχόμενο της δικογραφίας και δημοσίευσε στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής ένα άρτιο ρεπορτάζ, που δεν απέκρυπτε τίποτα από ένα θέμα που δικαίως απασχόλησε την κοινή γνώμη. Το ρεπορτάζ σεβάστηκε τη μνήμη της εκλιπούσας και τον πόνο της οικογένειας, χωρίς να χρειαστεί η παράθεση ντοκουμέντων φρίκης. Ομως για μία ακόμα φορά μερίδα του Τύπου, κυρίως του ηλεκτρονικού αλλά όχι μόνο, κυρίως σε σάιτς αλλά όχι μόνο, κυρίως σε μεσημεριανές εκπομπές αλλά όχι μόνο, επέλεξε να τις δημοσιοποιήσει.

Χθες είχαμε καινούργια συνέχεια με το βίντεο από τον ξυλοδαρμό του ενός εκ των δύο συλληφθέντων. Δεν μιλάμε για τη δημοσιογραφική αποκάλυψη ενός βίντεο που ίσως να συνέβαλε στην αποκάλυψη άγνωστων δραστών και να βοηθούσε τις αστυνομικές έρευνες, ούτε καν για την προβολή ενός στοπ καρέ. Μιλάμε για την αναπαραγωγή ενός οπτικού και ηχητικού υλικού που αναμετάδιδε βία, απειλές, οργή και τη «δικαιοσύνη» της αυτοδικίας. Μέχρι και συνέντευξη των εγκλείστων ακολούθησε, για να εμπεδώσουμε το μπάχαλο που επικρατεί στα ελληνικά σωφρονιστικά καταστήματα. Που σωφρονιστικά δεν μοιάζουν και πολύ, ελληνικά όμως είναι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που στο όνομα μιας δημοσιογραφικής επιτυχίας αναπαράγονται φρικιαστικές λεπτομέρειες, ούτε είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Ο εθισμός της κοινής γνώμης στην (κατ)ανάλωση βίαιων σκηνών έχει επέλθει χρόνια τώρα. Και όπως όλοι οι εθισμοί θρέφεται από την ίδια την εξάρτηση, η οποία λειτουργεί σαν κινούμενη άμμος. Οσο κινείσαι τόσο βουλιάζεις. Οι παλαιότεροι έλεγαν πως το τρίπτυχο για ένα επιτυχημένο θέμα ήταν «αίμα, σπέρμα, στέμμα». Το στέμμα μάς τελείωσε το ’74.

Υ.Γ.: Ουδείς αναμάρτητος. Ολοι κατά καιρούς έχουμε βγάλει και από ένα λιθαράκι για να αποδομήσουμε τον κώδικα δεοντολογίας, είτε από κακή αξιολόγηση, είτε από κακή εκτίμηση των συνεπειών. Ομως όταν αυτό γίνεται συνειδητά, όταν μια Αννυ και μια Ελένη συνεχίζουν να πεθαίνουν και μετά τις δολοφονίες τους, πρέπει να ξανασκεφτούμε αν αξίζει το αντίτιμο.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]