Θεωρητικά, η Γαλλία βρίσκεται σε φάση οικονομικής ανάκαμψης με την ανεργία να μειώνεται και τα εισοδήματα των πολιτών να έχουν διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα, που δεν έχουν καμία σχέση με τα αντίστοιχα των χωρών του Νότου της ευρωζώνης.

Ακόμη και το βασικό αίτημα των διαδηλωτών, να μην αυξηθούν οι φόροι στις τιμές των καυσίμων, μοιάζει αδύναμο μπροστά στις μνημονιακές περικοπές που έχουν υποστεί οι χώρες που έχουν περάσει από τρόικες. Αλλωστε η τιμή της βενζίνης στη Γαλλία παραμένει χαμηλότερη σε σύγκριση με την Ελλάδα ενώ τα εισοδήματα των Γάλλων είναι υψηλότερα πάνω από 50% σε σχέση με τα ελληνικά.

Ωστόσο οι πολίτες με τα «γιλέκα» βγήκαν στους δρόμους και οι διαδηλώσεις δυστυχώς πήραν τη μορφή άγριων οδομαχιών. Ακόμη και σε ανεπτυγμένες κοινωνίες υπάρχουν δομικά προβλήματα τα οποία αναδύονται ανάλογα με τη συγκυρία.

Αυτό που προέχει είναι να επικρατήσουν ο ρεαλισμός και η ψυχραιμία, κάθε άλλη επιλογή οδηγεί στη βία και την αδιαλλαξία. Η Δύση έχει περάσει μια μεγάλη περίοδο ευμάρειας, ωστόσο οι όροι του παγκόσμιου ανταγωνισμού έχουν αλλάξει. Η Κίνα τα επόμενα χρόνια θα είναι η πρώτη οικονομική υπερδύναμη, η Ινδία αναπτύσσεται ραγδαία, οι Ηνωμένες Πολιτείες επί Τραμπ έχουν αναβιώσει τον εμπορικό προστατευτισμό, η Ευρώπη δεν μπορεί να συναγωνιστεί την Ανατολή διατηρώντας ανέπαφο το κοινωνικό κράτος που την ξεχωρίζει παγκοσμίως.

Οι ανατροπές των «βεβαιοτήτων» και η αίσθηση του κινδύνου για τις αλλαγές που έρχονται ίσως είναι οι βαθύτερες αιτίες των ταραχών και όχι απλώς η τιμή της βενζίνης.

Η Ευρώπη πρέπει να επανατοποθετηθεί στην παγκόσμια κλίμακα, με ένα σχέδιο που δεν θα έχει σχέση με τη συνήθη γραφειοκρατία των Βρυξελλών αλλά θα βασίζεται σε πολιτικές μεταρρυθμίσεων που θα αναδεικνύουν τα πλεονεκτήματά της και θα εγκαθιδρύουν το «νέο» με βιώσιμο τρόπο, χωρίς ανάγκη επιβολής.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι λύσεις δεν μπορούν να προκύψουν από τη βία και τον λαϊκισμό, αντιθέτως τα στοιχεία αυτά διογκώνουν τα προβλήματα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]