Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Ελπίδα μας όμως είναι τα νέα παιδιά. Αυτά μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα». Και τα χρόνια περνούν. Ημασταν πιτσιρίκια. Υποτίθεται πως θα αλλάζαμε τη χώρα. Τώρα γίναμε εμείς οι αποτυχημένοι μεγάλοι. Κάθε γενιά παραδίδει τη σκυτάλη της αποτυχίας στην επόμενη. Και όλοι μαζί καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας. Μόνο που προφανώς δεν φταίει η μοίρα. Είναι ο οπαδικός φανατισμός που μας τυφλώνει. Δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα πονάει. Θέλει αυτοκριτική. Και αυτό είναι δύσκολο. Ενώ ο διχασμός είναι εύκολος. Ισχυρίζεσαι πως εσύ τα έχεις κάνει όλα σωστά και για τα χάλια μας ευθύνονται μόνο οι άλλοι. Αριστερά – Δεξιά. ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. Δημόσιοι υπάλληλοι – ιδιωτικός τομέας. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Πρόσφυγες – «λαθρομετανάστες». Προδότες – πατριώτες. Και έτσι φουντώνουν οι κραυγές. Οι μολότοφ ανάβουν για να κάψουν το «σύστημα». Το φασιστικό σύνθημα «κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» ακούγεται για κάποιους λυτρωτικό. Ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν «ήρωα» τον ισοβίτη δολοφόνο Κουφοντίνα και τρομοκράτες που βάζουν βόμβες.

ΚΑΠΟΙΟΙ βροντοφωνάζουν για τη «χούντα που δεν τελείωσε το ‘73» και κάποιοι άλλοι για τη «χούντα των Μνημονίων». Ξεχνώντας βέβαια ότι ζούμε σε μια χώρα που το πολίτευμα της δημοκρατίας τείνει να λάβει χαρακτηριστικά… ασυδοσίας. Κανείς δεν σέβεται κανέναν. Ο πολίτης το κράτος, το κράτος τον πολίτη και ο ένας πολίτης τον άλλον πολίτη. Η τήρηση νόμων και κανόνων έχει πάει περίπατο. Αλλά το γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια. Εδώ είμαστε Βαλκάνια. Και η μπαχαλοποίηση για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας θεωρείται κανονικότητα.

ΟΙ καταλήψεις αποτελούν μέρος της μπαχαλοποίησης, ακροαριστερής και ακροδεξιάς. Καταλήψεις στα Εξάρχεια. Καταλήψεις από πρεζάκια. Καταλήψεις από αντιεξουσιαστές. Καταλήψεις σε πανεπιστήμια. Καταλήψεις σε σχολεία. Καταλήψεις και… πάσης Ελλάδος.

ΟΙ καταλήψεις έχουν χαβαλέ για τους μαθητές. Κατ’ αρχάς χάνουν τα μαθήματα. Από την εποχή του Κοντογιαννόπουλου, στο «κάτσε καλά, Γεράσιμε» προς τον Αρσένη. Μετά έγιναν ρουτίνα. Κάθε σχολικό έτος γίνονταν καταλήψεις, ανάθεμα αν θυμούνται και οι καταληψίες το λόγο. Παλιότερα ήταν η ευκαιρία να μεταφερθεί η κόντρα Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ στα σχολεία. Και από κοντά η νεολαία του, τότε, Συνασπισμού και η ΚΝΕ. Τώρα, η αιτία είναι το Σκοπιανό. Και είναι η σειρά του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής να νουθετήσει παιδιά από 12 έως 17 χρόνων. Κάποιοι διαδηλώνουν υπέρ και κάποιοι κατά των καταλήψεων! Θλιβερές μειοψηφίες ακραίων που λαϊκίζουν και θέλουν να διχάσουν τη χώρα.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δεν φταίνε τα παιδιά. Ποτέ δεν έφταιγαν. Εμείς φταίμε. Οπως και οι προηγούμενες από εμάς γενιές. Δεν τους δείχνουμε την πραγματικότητα. Τους φορτώνουμε τις δικές μας αποτυχίες. Θέλουμε να τα κάνουμε σαν κι εμάς. Γιατί κατά βάθος ένα κομμάτι της κοινωνίας δεν επιθυμεί την αλλαγή νοοτροπίας. Δεν θέλει να ξεβολευτεί.

ΚΑΙ ίσως να μην είναι μόνο κομματικό και οπαδικό το ζήτημα. Ισως να είναι και προσωπικό. Γιατί, αν κάποια νέα γενιά κατορθώσει κάποτε να ξεφύγει από τη «μοίρα» και αλλάξει τη νοοτροπία και τη χώρα, τότε θα θέσει ένα σκληρό ερώτημα στην προηγούμενη γενιά: «Εσύ τι έκανες για να αλλάξεις τη χώρα, μπαμπά;». Θα έχουμε τα κότσια να απαντήσουμε ότι απλά ρίχναμε το φταίξιμο στους «άλλους»;

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]