Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Όχι, δεν θα καθήσουμε να σχολιάσουμε το εάν πρέπει οι μαθητές να εκφράζουν απόψεις για εθνικά θέματα. Είναι το μέλλον μας και πρέπει να εκφράζονται για ό,τι θέλουν, είτε συμφωνούμε είτε όχι. Όπως επίσης δεν θα σχολιάσουμε την διείσδυση της Χρυσής Αυγής στα σχολεία. Αυτή έχει ξεκινήσει πριν από χρόνια, όπως και πριν από χρόνια είχε ξεκινήσει η διείσδυση άλλων κομμάτων.

Το βαθύτερο ζήτημα πίσω από τα πανό, τους καραφλούς μουσάτους αναρχικούς που δήθεν ήταν η αυθόρμητη αντιφασιστική νεολαία, και τις γραφικότητες των αλόγων και τους φουσκωτούς δήθεν μακεδονομάχους είναι η βίαιη πολιτικοποίηση των ανηλίκων αυτής της χώρας. Οι εικόνες που είδαμε και φυσικά η αντίδραση της Πολιτείας είναι η μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας.

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Από την μία έχουμε μία γενιά η οποία για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες ξεφεύγει από τους βερμπαλισμούς και ΟΝΤΩΣ αντιλαμβάνεται πως ζει και θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη γενιά, κάτι αδιανόητο για μια δυτική χώρα.

Από την άλλη έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ήρθε στην εξουσία προσεγγίζοντας την νεολαία. Σιγοντάρησε κάθε κατάληψη και αντίδραση ασχέτως αιτημάτων και τώρα όντας κυβέρνηση (αλλά όχι την εξουσία όπως ομολογούν οι ίδιοι) βλέπει μέρος της νεολαίας να της ασκεί κριτική και αντιδρά με συντηρητισμό μιλώντας για φασισμό, προβοκάτσια και κάθε άλλη χιλιοβιασμένη λέξη που ακούγεται ξύλινη στα αυτιά των νέων.

Τέλος έχουμε μία κοινωνία που παρατηρεί αμέτοχη και αδυνατώντας να βρει τρόπο έκφρασης. Διαδήλωσε, έπαιξε ξύλο με τα ΜΑΤ, διέλυσε την Μεταπολίτευση στην κάλπη, ψήφισε το «νέο», αλλά μετά από 10 χρόνια η κατάσταση παραμένει τραγική και κάθε παράλογο μοιάζει μέρος της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας η οποία έρχεται και φεύγει αλλά δεν αφήνει τίποτα καινούργιο από το αίσθημα «πάει και η σημερινή μέρα».

Οι νέοι λοιπόν μπροστά σε αυτό το ελληνικό κοκτέιλ που μόνο ελκυστικό δεν είναι έρχονται αντιμέτωποι με την απάθεια των μεγαλύτερων και τις ορμόνες τους που κάνουν το κορμί τους να βράζει. Βγαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν, διχάζονται, πετάνε πέτρες μεταξύ τους και γίνονται καθρέφτης όλων όσων δεν μας αρέσουν στην κοινωνία μας.

Και η Πολιτεία; Αντί να δει τα συμπτώματα, να προστατεύσει την νεολαία από την ριζοσπαστικοποίηση και την αντίδραση, να την κρατήσει μακριά από τα σεσηπά πλοκάμια της παραπολιτικής, θέλει να τους βάλει στην διαδικασία να ψηφίσουν. Να συζητούν στην Γ Λυκείου αντί για τα όνειρά τους για το μέλλον για τις κομματικές αντεγκλήσεις.

Ντροπή μας.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής στο EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]