Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Οι χθεσινές σκηνές που εκτυλίχθηκαν στο Πολυτεχνείο από μια ομάδα ατόμων, που με φασίζουσα συμπεριφορά επιχείρησαν να εμποδίσουν την είσοδο σε κυβερνητικά στελέχη, ήταν σκηνές ντροπής. Αλλά δυστυχώς δεν προκαλούν πλέον καμία έκπληξη.

Οκτώ μνημονιακά χρόνια γεμάτα πόλωση και ακραίες επιθέσεις ήταν αρκετά για να δώσουν τροφή σε αυτούς που νομίζουν ότι η Iστορία τούς ανήκει. Τα άτομα που πρωταγωνίστησαν χθες στην επιχείρηση «αποκλεισμού» των υπουργών της κυβέρνησης και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αγέννητα την εποχή της δικτατορίας. Όμως μπολιάστηκαν με το μύθο ότι το Πολυτεχνείο ανήκει δικαιωματικά στην Αριστερά και επειδή ένα κομμάτι της βρέθηκε τώρα στην εξουσία, θεωρούν ότι προδόθηκαν. Μόνο που υπερασπίζονται μια παραποιημένη Ιστορία, αγνοώντας ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπως και της Νομικής αλλά και όλων των ενεργειών που προηγήθηκαν και ακολούθησαν στον αγώνα κατά της δικτατορίας, ήταν υπόθεση του ελληνικού λαού και όχι ενός κόμματος.

Αλλά μαθήματα Ιστορίας 45 χρόνια μετά είναι μάλλον αχρείαστα. Διότι όσοι επιμένουν να βιαιοπραγούν για να επιβάλουν την άποψή τους πολύ απλά δεν θέλουν να μάθουν. Ποια λοιπόν οφείλει να είναι η αντίδραση της Δημοκρατίας; Η απομόνωσή τους. Αλλά αυτό σημαίνει ότι κάποιοι πρέπει να σταματήσουν να χαϊδεύουν αυτιά μιλώντας για «οργισμένα παιδιά» ή να επιτρέπουν την κατάληψη πανεπιστημιακών χώρων από αναρχικές συλλογικότητες. Το άσυλο είναι άσυλο ιδεών όχι βίαιων πράξεων. Αλλά αυτά θα έπρεπε να τα είχαν καταδικάσει τα κόμματα της Αριστεράς, του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, πολλά χρόνια τώρα. Ποιος θυμάται άραγε ότι το καλοκαίρι του 2011 «αγανακτισμένοι» πολίτες είχαν περικυκλώσει τη Βουλή φωνάζοντας «κλέφτες κλέφτες» και η κατάσταση αγρίεψε τόσο που αναγκάστηκαν οι βουλευτές να φυγαδευτούν από το Ζάππειο;

Χθες κατατέθηκε μια νηφάλια και ενωτική πρόταση από έναν άνθρωπο που έχει υποστεί βία. Ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κωστής Χατζηδάκης, την ώρα που τα τηλεοπτικά πλάνα έδειχναν τον προπηλακισμό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, πρότεινε να ενωθούν φοιτητές, καθηγητές και όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου σε μια κοινή πορεία εναντίον των άκρων και της βίας. Αλλά μάλλον είναι πολύ επαναστατική πρόταση για τους «αντιεξουσιαστές στην εξουσία».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]