Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Για καμία περίπτωση από αυτές δεν τέθηκε θέμα Δημοκρατίας και δημοσίου συμφέροντος, παρά μόνο στην ΕΡΤ. Το μαύρο στη δημόσια τηλεόραση ήταν μια κακή απόφαση, μια κάκιστη επιλογή, που βρήκε πολλούς πολέμιους. Και δικαίως. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει τώρα για τους εργαζόμενους των ιδιωτικών Μέσων, γιατί συστηματικά και ύπουλα στοχοποιούνταν από κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή που έκαναν προεκλογική καμπάνια βασισμένη στα «βοθροκάναλα» και στη «μιντιακή διαπλοκή». Για να είμαστε δίκαιοι, μάλιστα, την εποχή της ΕΡΤ υπήρξαν και πολλοί που βρήκαν ευκαιρία να κατηγορήσουν τους εργαζόμενους στη δημόσια ραδιοτηλεόραση ως «κηφήνες», ρίχνοντας πάνω τους όλα τα στραβά και ανάποδα του Δημοσίου. Οχι δάκρυα για τους δημοσιογράφους, λοιπόν, γενικώς.

Οσοι χαίρονται με το κλείσιμο καναλιών ή όσοι χάρηκαν πριν καιρό με το κλείσιμο κάποιων εφημερίδων επιλέγουν κακοπροαίρετα να καταλάβουν πως τα επιχειρηματικά, πολιτικά ή τραπεζικά συμφέροντα υπηρετούνται από αυτούς που θέλουν να τα υπηρετήσουν με το αζημίωτο, είτε είναι δημοσιογράφοι, είτε δικηγόροι, είτε γιατροί, είτε συνδικαλιστές στον τομέα καθαριότητας. Τα πανταχόθεν λαμόγια, μάλιστα, θα βρουν τρόπο και δρόμο να επιβιώσουν. Οι σκληρά εργαζόμενοι, όμως, όχι.

Η επόμενη ημέρα, λοιπόν, με απόφαση και ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έχει λιγότερες θέσεις εργασίας. Οταν λοιπόν ο κ. Σπίρτζης λέει ελαφρά τη καρδία πως «όταν κλείνει ένα κανάλι, ανοίγει κάποιο άλλο», εννοώντας ότι οι εργαζόμενοι θα βρουν δουλειά, παραποιεί συνειδητά την πραγματικότητα. Εκτός και αν σκέφτεται ότι τέσσερα κανάλια θα απασχολήσουν περισσότερους εργαζόμενους από ό,τι τα επτά, έχοντας μάλιστα να αποσβέσουν τα ιλιγγιώδη ποσά της εξαγοράς. Αλήθεια, το πιστεύει;

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι Αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου