Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Οι συνθήκες οχυρού που έχουν φτιαχτεί για το αδιάβλητο της επικοινωνίας, θυμίζουν τα περίφημα escape rooms, αυτή τη νέα μόδα με τους παίκτες που κλείνονται σε ένα δωμάτιο και πρέπει να βρουν τρόπο να συνδυάσουν όλα τα στοιχεία που τους δίνονται ώστε να… αποδράσουν. Κάμερες ασφαλείας, απαγόρευση κινητών και ηλεκτρονικών υπολογιστών και οποιαδήποτε επικοινωνία με τον έξω κόσμο, ράντζα για όποιον κουραστεί, φαγητό και ισοτονικά ποτά για να μην ξεμείνουν από ενέργεια όσοι συμμετάσχουν, στήνουν το σκηνικό της πρωτοφανούς διαδικασίας για τη δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών.

Πότε θα πούμε habemus kanalarxes; Αγνωστο. Μπορεί αύριο το βράδυ, μπορεί και τα ξημερώματα της Πέμπτης. Το σίγουρο είναι, σύμφωνα πάντα με αυτά που… απείλησε η κυβερνητική εκπρόσωπος, ότι το πολύ σε 90 ημέρες τα κανάλια που δεν θα έχουν λάβει άδεια θα σταματήσουν να εκπέμπουν. Μαύρο στις οθόνες, δηλαδή, πρώτη φορά Αριστερά. Βέβαια, το μαύρο αφορά σε ιδιωτικά κανάλια και σε περίπου 1.000 εργαζόμενους που θα προστεθούν στη μακριά λίστα της ανεργίας.

Από την άλλη, βέβαια, οι κυβερνώντες λένε πως έτσι μπαίνει τέλος σε ένα καθεστώς ανομίας. Θα συμφωνήσουμε μόνο στο ότι έπρεπε ο διαγωνισμός να έχει προκηρυχθεί αρκετά χρόνια νωρίτερα. Κατά τα άλλα και νόμοι υπάρχουν που διέπουν το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, και Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (το οποίο παρέκαμψε η κυβέρνηση) υπάρχει για να ασκεί κατά το Σύνταγμα τον κρατικό έλεγχο. Οσο για την περίφημη ρύθμιση και διαφάνεια που θέλει να φέρει η κυβέρνηση, να πούμε πως ο μόνος όρος που θέτει είναι αυστηρά οικονομικός. Οποιος μπορέσει να δώσει τα περισσότερα, κερδίζει μια άδεια. Γιατί λοιπόν δεν έδινε περισσότερες τηλεοπτικές άδειες, ώστε να κερδίσει περισσότερα ο κρατικός κορβανάς; Μήπως γιατί το ολιγοπώλιο ελέγχεται ευκολότερα;

Και στο τέλος τέλος, ζούμε –ακόμα– σε μια ελεύθερη αγορά, η οποία ρυθμίζεται από τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης. Στα χρόνια της κρίσης 250.000 επιχειρήσεις έκλεισαν γιατί δεν τους «σήκωνε» η αγορά, και άλλες άνοιξαν γιατί βρήκαν ευκαιρίες μέσα στην κρίση. Δεν χρειάστηκαν όλοι αυτοί κάποιον υπουργό να τους πει αν πρέπει να κλείσουν ή όχι. Οπότε τα περί διαφημιστικής αγοράς που δεν αντέχει πολλά κανάλια, δεν είναι και τόσο πειστικό επιχείρημα. Και σίγουρα δεν είναι διαχρονικό. Δηλαδή όταν εξέλθουμε από την κρίση και η αγορά ανακάμψει, θα δοθούν και άλλες;