Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Σε αντίθεση με τους δύο πρωθυπουργούς που το πάτησαν, βάζοντας μπουρλότο στις χώρες τους. Η συμφωνία των Πρεσπών ήταν η φωτιά που άναψε το φιτίλι προκαλώντας απανωτές εκρήξεις σε Ελλάδα και FYROM. Είναι μάλιστα από τις λίγες φορές που η δημοσιογραφική ατάκα «οι εξελίξεις τρέχουν» ισχύει και με το παραπάνω.

Ο ΖΑΕΦ είναι ένας νέος πολιτικός που αναδείχθηκε στο πολιτικό σύστημα της χώρας του περισσότερο ως αντίδραση στη διαφθορά του καθεστώτος Γκρουέφσκι παρά για τις ηγετικές του ικανότητες. Ο τρόπος ωστόσο που διαχειρίστηκε το λεγόμενο Σκοπιανό έδειξε πως είναι αποφασισμένος να μείνει στην Ιστορία. Ως ήρωας ή ως προδότης για τους συμπατριώτες του, αυτό κανείς δεν το ξέρει. Οχι ακόμα. Για την ώρα πάντως, ο Ζάεφ έχει εξελιχθεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων στην Ελλάδα. Η τύχη του κυβερνητικού συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα περνούν αναγκαστικά από το… δρόμο των Πρεσπών. Αν θα καταφέρει ο Ζάεφ να βρει τους βουλευτές που χρειάζεται για να περάσει τη συνταγματική αναθεώρηση, αν δεν τα καταφέρνει καταφεύγοντας και εκείνος στις εθνικές κάλπες, αν κερδίσει ή όχι τις εκλογές, όλα αυτά τα ενδεχόμενα έχουν άμεση επίπτωση στο ελληνικό σκηνικό. Είναι η πεταλούδα που κουνάει τα φτερά της στα Σκόπια και φέρνει καταιγίδες στην Αθήνα.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ κυβερνητικοί προσπαθούσαν τόσον καιρό να πείσουν ότι είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων, ότι βρίσκονταν στη θέση του ισχυρού της διαπραγμάτευσης, αφού εκπροσωπούν ένα κράτος που είναι ήδη μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και άρα έχει το δικαίωμα του βέτο. Σε αντίθεση με τη «μικρή FYROM» που δεν αποτελεί απειλή για την Ελλάδα, που κάποιοι τη χαρακτηρίζουν υποτιμητικά ως «κρατίδιο» και παρουσιάζουν τους πολιτικούς της ως αδύναμους διαπραγματευτές που εκλιπαρούν τη διεθνή κοινότητα για ένταξη στους κόλπους της. Λοιπόν, αυτό το «κρατίδιο» έχει τη διεθνή κοινότητα ήδη στο πλευρό του. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πιέζουν αφόρητα την Ελλάδα να δεχθεί ένα συμβιβασμό που δίνει ταυτότητα και γλώσσα μακεδονική. Αυτό το «κρατίδιο» αποδεικνύεται πολύτιμο γεωστρατηγικό ανάχωμα για τη ρωσική επιρροή στη Δύση. Το κυριότερο; Αυτό το «κρατίδιο», ένας από τους απογόνους της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, είχε την εξυπνάδα και την πολιτική επάρκεια να «αναγνώσει» άριστα τις πολιτικές ισορροπίες στην Ελλάδα. Να ερμηνεύσει διαθέσεις και συμμαχίες και να αντιληφθεί πως το μομέντουμ είναι δικό τους.

Φάνηκε ξεκάθαρα από τα πρακτικά του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών που δημοσίευσε η «Καθημερινή». Ή τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ ή ποτέ. Αυτό το έχουν αντιληφθεί όχι μόνο ο Ζάεφ και ο Ντιμιτρόφ αλλά και ο πρόεδρος Ιβάνοφ. Για αυτό και δεν έκανε τίποτα για να μπλοκάρει το δημοψήφισμα. Αντιθέτως, έδωσε ψήφο ανοχής διά της αποχής.

ΟΣΟΙ ΛΟΙΠΟΝ νομίζουν ότι ο Ζάεφ βγήκε αποδυναμωμένος από την ετυμηγορία του λαού κάνουν λάθος. Διότι δεν έχει σημασία η αποχή, αλλά ότι η αντιπολίτευση της FYROM ουσιαστικά επέτρεψε στον Ζάεφ να κερδίσει το «Ναι». Δεν έκανε καμπάνια υπέρ του «Οχι», προφανώς επειδή πιστεύει, όπως ακριβώς και ο Ζάεφ, πως αυτή η συμφωνία είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να πετύχουν τα Σκόπια.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ δεν έγινε ποτέ συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, δεν ζητήθηκε ποτέ η συνδρομή ούτε η συναίνεση της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος. Ισως επειδή η κυβέρνηση πίστευε ότι θα πιστωνόταν την επιτυχία της επίλυσης ενός ιστορικού θέματος, διχάζοντας ταυτόχρονα τη Νέα Δημοκρατία. Υπολόγισε λάθος.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]