Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Οπως όλα δείχνουν, η δίκη θα συνεχίζεται και μετά από αυτές, αφού θα τραβήξει, σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, μέχρι το 2020. Αν μάλιστα συμβεί κάποια «καραμπόλα», μπορεί να προλάβει και το 2021, έτος που η χώρα θα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την Επανάσταση.

Κατ’ αρχάς να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για μια πρωτόγνωρη δίκη-μαμούθ. Με 69 κατηγορούμενους, εκ των οποίων οι 18 είναι ή ήταν εκλεγμένοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, με περισσότερους από 150 μάρτυρες κατηγορίας και με την συνεκδίκαση εκτός της κατηγορίας για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης τριών ακόμα κακουργημάτων: ανθρωποκτονία Παύλου Φύσσα, απόπειρα ανθρωποκτονίας Αιγύπτιων ψαράδων και απόπειρα ανθρωποκτονίας στελεχών του ΚΚΕ και μελών του ΠΑΜΕ (πηγή jailgoldendawn.com). Παράλληλα, είναι μια δίκη με μεγάλη πολιτική σημασία, με αποτέλεσμα όλοι να είναι -και σωστά- εξαιρετικά προσεκτικοί, ώστε να μη γίνει ούτε το παραμικρό λάθος επί της διαδικασίας.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν έγιναν και λάθη. Στην αρχή η δίκη ήταν «περιφερόμενη», αφού δεν φρόντισε η Πολιτεία να βρει μια σταθερή, μόνιμη αίθουσα διεξαγωγής της. Μετά δεν σκέφτηκε κάποιος ή δεν μπόρεσε λόγω έλλειψης δικαστικών λειτουργών να απαλλάξει όλα τα μέλη της δικαστικής σύνθεσης από άλλες υποθέσεις, με αποτέλεσμα το μοναδικό μέλος που σήμερα είναι απερίσπαστο να ασχοληθεί με την επίμαχη δίκη να είναι η πρόεδρος. Τώρα βεβαίως η δίκη προχωρά με σταθερούς ρυθμούς, αλλά ακόμα και έτσι, ο χρόνος μοιάζει να κυλά βασανιστικά αργά. Οχι μόνο για την οικογένεια του Παύλου Φύσσα που περιμένει τη δικαίωσή της, αλλά και για την κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου, που περιμένει την ανεξάρτητη, αμερόληπτη απόφαση της Δικαιοσύνης. Μια απόφαση που δεν θα αφήνει περιθώρια για δικαιολογίες και «άγνοια». Τότε όλοι θα ξέρουν.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]