Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Πώς γίνεται μια ναυτική χώρα, όπου το κολύμπι στη θάλασσα είναι σχεδόν καθημερινό προνόμιο, να θρηνεί κάθε χρόνο εκατοντάδες ανθρώπους; Οι πνιγμοί και τα ατυχήματα από θαλάσσια σπορ είναι περισσότερα από όσα μπορούμε να αντέξουμε, περισσότερα από όσα θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε ή να ρίξουμε στην κακιά στιγμή.

Ολοι θυμόμαστε πριν από δύο καλοκαίρια τον αδόκητο χαμό του 10χρονου Μιχάλη στη Μύκονο που έχασε τη ζωή του όταν έκανε το θαλάσσιο σπορ σαμπρέλες-tubes. Αλλά και πριν από λίγες εβδομάδες, όταν οι χειριστές ενός ταχύπλοου έχασαν τον έλεγχο του σκάφους με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό ενός 7χρονου που έπαιζε αμέριμνο στην παραλία. Στην Ελλάδα κάθε χρόνο περίπου 100 άνθρωποι τραυματίζονται θανάσιμα κατά τη διάρκεια θαλάσσιων σπορ, ενώ περίπου 400 είναι οι θάνατοι με πρώτη αιτία τον πνιγμό.

Δυστυχώς, η κακή νοοτροπία των Ελλήνων και το αργοκίνητο ελληνικό κράτος είναι ο συνδυασμός του θανάτου. Από τη μία είναι η ανευθυνότητα με την οποία κάποιοι αρπάζουν ένα τζετ σκι και κάνουν φιγούρα, πολλές φορές έχοντας πριν καταναλώσει αλκοόλ, ή που αφήνουν τα παιδιά τους να ξεμακρύνουν χωρίς να ξέρουν καλό κολύμπι.

Από την άλλη, είναι οι επιχειρηματίες της αρπαχτής, που νοικιάζουν θαλάσσια μέσα αναψυχής χωρίς να ζητούν ταυτότητες ή την άδεια οδήγησης. Δίπλα σε αυτούς είναι το κράτος που για να δώσει μια άδεια λειτουργίας, και άρα να γνωρίζει ποιος και πού λειτουργεί και υπό ποιες συνθήκες, χρειάζεται τόσους μήνες που ένα καλοκαίρι δεν φθάνει. Αποτέλεσμα είναι να λειτουργούν έχοντας απλά καταθέσει αίτημα για άδεια λειτουργίας.

Στην περίπτωση της Αίγινας, όπως και σε κάθε τέτοιο δυστύχημα, φταίνε περισσότερα από όσα αρχικά βλέπουμε. Η μεγάλη ταχύτητα και η υπερεκτίμηση των ικανοτήτων, ανεξαρτήτως αν αυτός που οδηγεί είναι 28 ή 78 ετών, είναι αποτέλεσμα της κακής κουλτούρας και της έλλειψης σοβαρής εκπαίδευσης που έχει «εμποτίσει» τους νεοέλληνες.

Στην Ελλάδα δεν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας γιατί συν τοις άλλοις δεν το απαιτούν οι ίδιοι οι πολίτες. Ακόμα και στις πιο απλές θαλάσσιες διαδρομές, αυτές που γίνονται κατά εκατοντάδες κάθε καλοκαίρι ανάμεσα στα νησάκια, πρέπει τα παιδιά να φορούν σωσίβια. Τηρείται; Σχεδόν ποτέ.

Ακόμα και σε μία ακόμα πιο συνηθισμένη -και χρυσοφόρα- διαδρομή, στη γραμμή Πέραμα-Σαλαμίνα, δεν τηρούνται τα στοιχειώδη. Αν και απαγορεύεται ρητά η παραμονή των επιβατών εντός των οχημάτων, ελάχιστοι βγαίνουν.

Αλλοι γιατί βαριούνται και άλλοι γιατί δεν μπορούν αφού παρκάρουν τα αυτοκίνητα κολλητά το ένα στο άλλο, ώστε να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Αποτέλεσμα να μην ανοίγουν οι πόρτες με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε περίπτωση ατυχήματος. Με λίγα λόγια, και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι Αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου